"Nationalism" as terrorism

John 18: 33-38

V.33b “…Are you the King of the Jews?...”

The discourses on Nationalism can become powerful weapons at the hands of the power wielding elites of the country to silence the dissenting voices. Throughout his earthly ministry in Palestine Jesus was too vocal against all forms of unjust oppressions of the people, especially by the ruling class. The loud resonance of his voice, which assured the people of the Roman Palestine of the intimate indwelling of God in their struggles for liberation, was in fact a threat to the self aggrandizing agendas of the political and religious establishments at Jerusalem. They were searching for an opportunity to trap Jesus and stamp him as an anti-nationalist. The major accusation raised against Jesus by the Jerusalem power block was that he claimed to be the king of the Jews. This claim was projected as a challenge to the political authority of the Caesar. The nationalism discourses initiated and maintained in Palestine was very complex as it drew energy from both the Jewish expectation of Messiah and also the collaboration of religious leaders with the Roman Empire to consolidate their power over the Palestinian Jews. Jesus’ counter discourses of power of God to be manifested in the experiences of the kingdom of God were exposing the contradictions in the edifices of power of both the Romans and the elites of the Jewish society. Nationalism discourses here becomes weapons at the hands of the power wielding class to convict an innocent and daring man who was the voice of God, announcing nearness of God’s Kingdom for the poor and the immanence of God’s Judgement on the wicked elites.

Many of those men and women who keep a clear conscience to safeguard the human rights in the country feel that expressing dissent in today’s Indian socio-political context has become a perilous act as the dissenters can be easily stamped as anti-nationalists and terrorists. Here nationalism becomes an overarching ideology that demands the unwavering devotion of the citizens and coerces the imaginative freedom of individuals and groups.

Thought for the Day

What do we do when we see the line demarcating nationalism and terrorism fades out and ideologies are imposed neglecting political aspirations of people with difference?

Prayer

God of Power and Might, we seek strength from you to resist the impositions of terrorizing nationalist discourses. Help us to seek the welfare of all people of our country, who represent varied political and social ambitions. Amen 

“God of life, lead us to justice and peace”

“God of life, lead us to justice and peace”

Terrorism and Justice

Usually terrorism is defined in universalistic terms. And very many times such definitions obfuscate differences. As Ninan Koshy puts it “Ideologies associated with nationalism, revolution, religion and defense of the status quo have all inspired terrorism.” By seeing it as a monolith of intimidating activities initiated by particular groups of people, we fail to acknowledge the complexity, variety and extent of the discourses related to terrorism. Terrorism initiates discourses, which create “self/other” binaries influencing our understanding of the other; usually as the categorized ‘demonic other’ terrorists are imagined as people vying for death and destruction only. From this understanding of the ‘other’ emerges the normative response to terrorism. Most often the violence of terrorism is countered solely in military terms. Greater violence is unleashed in the “war against terror” both within and outside the country and ends up in the killings of more people than what terrorism has done. Christian response to terrorism involves engagements with the biblical insights of peace that surpasses common understanding of it as annihilating the different “other.” The biblical vision of shalom and justice may help us to see ourselves in continuity with the “other” and to feel the compelling need to be in peace with the “other.”

The violent Terror

Genesis 34: 25-31

V. 25 “…on the third day when they were still in pain, two sons of Jacob, Simeon and Levi, Dinah’s brothers, took their swords and came against the city unaware, and killed all the males.”

This passage talks about a terrorist attack heinously planned and violently executed in order to wipe out a people. The background is a love affair that springs up between Jacob’s daughter Dinah and a Hivite man, whose name is Shechem. Though it was a cross-cultural and cross-religious marriage, the man and his family appears to be responsible and committed to a long lasting relationship. But the prejudice about the Hivites by the Israelites plays an important role in seeing the former as the “other”, whom the Israelites need not to engage with. The discourses that sustain the Israelites exclusive communal identity also influence the response of Simeon and Levi to the offer of a responsible relationship between the two people. Under the disguise of friendship and interest in the relationship the sons of Simeon and Levi enter the city of the Hivites and kill all the male members of the community. It clearly depicts the terrorist ideology of wiping out the different other in order to advance the communal agenda of the terrorists. Terror is always violent, inhuman, gruesome and unjust. It perpetrates its violence on the ‘other’ by constructing and sustaining an ideology of hate of the ‘other.’ It involves the ideological remaking of the other as a demon to be opposed and defeated. The Hivite identity is generalized as the ‘evil other’ without any scope of any goodness expected from their part. The violent killings in such incidents are justified as the ‘cleansing acts.’

In the Indian contexts the Muslim identity is something always remade to suit the terror ideologies to systemically unleash the programme of terror on the people. They are demonized and the violence against their life and rights are justified. At the end of the story the Patriarch Jacob is also seen as living in fear; though he is surrounded by the twelve strong sons and other men. Violence and terror always beget violence, terror and insecurity.

Thought of the day

Are we able to respond positively to the offers of friendship to those people who are different from us? Do our prejudices play a role in defining our attitude towards people of different cultures and faiths?  

Prayer

God of Peace and Justice, we beseech your guidance in our interactions with people of other communities. Let your peace prevail in our coexistence.

Amen.

Mary: The Woman Disciple Who was Daring to Sit at the Feet of Jesus (Bhopal Conference of the Delhi Diocesan Sevika Sanghom 2012)

Mary: The Woman Disciple Who was Daring to Sit at the Feet of Jesus

Let me introduce the theme of this year’s annual conference by drawing insights from a familiar story narrated by the evangelist Luke about Jesus and the sisters of Bethany (Lk. 10: 38-42). We know that the sisters were Martha and Mary. Both were from almost the same background. They shared the same social, cultural and spiritual locations in the sense that the challenges that appeared in their lives in the Roman occupied Palestine were almost the same. As both belonged to the female gender, they were victims of multilayered oppressions and deprivations. The spiritual and material resources available for them to negotiate with the situations of life and the challenges therein were also the same.

But astonishingly the way the two perceive the challenges and respond to them differs a lot in its nature and ramifications. Here we need to differentiate between the “sight” and the “insight.” “Insight” is not merely more than “sight;” it is also foresight, after-sight and deeper-sight. It is the “sight” within the “sight.” There is an easily identifiable qualitative difference in the way a person with insight responds to the challenges of life as in the case of Mary in the story. Not only that but also there is a qualitative difference palpable in the way the challenges are perceived. In the story mentioned in Lk 10: 38ff Martha is seen as a person, who is moved immediately by the presence of Jesus to extend him a warm welcome and arrange for his happy stay in Bethany. Mary is nowhere in the picture when Martha rushes around with a burdened heart to serve Jesus. But Mary is presented in the next plot of the story as a person sitting at the feet of Jesus, curiously listening from Jesus. Was Mary lazy and evasive of household responsibilities? But then, why did Jesus praise Mary by saying that Mary chose the right part?

The problem may be the way they perceive the challenges of life. Martha’s perception of life and its challenges is very shallow and it could not pierce the surface level to reach the deeper levels of realities of life. Whereas, Mary is not frightened by the abounding household works and its demands; but is more concerned about the social realities outside and inside the household which deprive people including herself from living life in its fullness. Martha’s response is one of piety in the sense that she finds joy in simply showing reverence to Jesus. But for Mary it is far more important to share in Jesus’ vision of the worldly realities and comprehending God’s will in the midst of those realities. It is far more important to be a disciple or a follower of Jesus than remaining as a passive pious worshipper of him. Therefore it is imperative on all the faithful followers of Jesus to engage oneself in learning exercises and practices that make one a real disciple of Jesus. Sitting at the feet is not simply an act of thoughtless submission, but it in its figurative level of meaning connotes sharing in the faith and perception of Jesus. It is a meditative and reflective participation in the Movement (the Jesus Movement) initiated by Jesus in extending God’s reign to the ends of the earth. We see Mary sustaining herself in this movement outliving all the challenges of the time even up to the foot of the cross at Calvary.

 There are three equally important parts in the theme on which we need to deliberate by giving due emphasis to all; they are namely the “time”, the “challenges” and the “responses.”

What about our time? It is very complex in the sense that it generates a lot of apprehensions about the future that we as the church and communities going to share together. Violence against women increase, terrorism promotes mutual distrust, traditionalism and revivalism questions the right of women to express and so on. At the same time it gives us a lot of hope about tomorrow as life becomes more comfortable because of new inventions, because of the interventions made from some parts of the world to alleviate poverty, injustices in social relationships (gender discriminations), because of increasing freedom (in comparison with older days) we as women experience and so on. Therefore the time is an oxymoron of opportunities and crises.

What are the challenges?

The women across the globe cutting across the boundaries of religion, caste, colour and class are in need of emancipation in one way or other. In India the women are the most powerless, illiterate, undernourished, uninformed (in a world of information revolutions), violated against, unhealthy and so on. In almost all cultures in India a boy child is preferred over a girl child. Women coming to the leaderships ending up in the stereotyped male leadership modalities, the great vacuum within the church in particular and society in general in women leadership, the wide range of differences in women experiences (problems facing the women around the world are not the same everywhere), are all challenges experiencing in efforts to emancipate women.

What should be our response?

Weeping over the misfortunes?

Seeing crises as opportunities?

Women Fellowships and prayer-groups? Charity?

What used to be our responses in the past?

Can we think for a moment about a few women like Kandamma Varghese hailing from a very ordinary rustic background in Ayroor? As a young widow of 4 or 5 children she never wept over her fate, but thought of opening herself up to the painful realities that women of her time experienced. Her ministry as a founding leader of the Sevika Sanghom was a beautiful expression of her experiences of “sitting at the feet of Jesus.” 

Do you think that our ministries to the women today are patterned and lifeless? Do you think that it needs some compelling detours from the present patterned course to bring in some freshness?

What does it mean by sitting at the feet of the Lord in our times?

Hope all may meditate over the theme and get prepared to participate in the discussions during the conference.

Meditation on a Text of the Mar Thoma Eucharistic Liturgy

Meditation on a text of Qurbana Taksa

Third Blessing

P.      May the grace and Mercy of the Holy and Glorious Trinity, Uncreated, Self Existent, Eternal, Adorable and One in essence be with you all forever.

C.      And with you also. O Holy and Glorious Trinity, have mercy on us.

P.      Holy things for holy people

C.      Holy is the One Father, holy is the one Son, holy is the one Spirit

P.      The one Holy Father who created the world in his mercy is with us

C.      Amen

P.      The one Holy Son, who saved it by his precious passion is with us

C.      Amen

P.      The one living Holy Spirit, who perfects and fulfils all that is and that has been, is with us. May the name of the Lord be blessed as in the beginning both now and forever

C.      Amen

The portion from the taksa (Eucharistic Liturgy) selected for our meditation is an important part of the celebration of Holy Qurbana. Qurbana reenacts the whole event of incarnation one by one including virgin birth, baptism, salvific ministry, crucifixion, death, burial and resurrection of Jesus. By this time through the celebration, the worshippers come across all these aspects of incarnation and now feel the immanence of God’s presence in their life.

This part starts with the blessing. The word blessing is translated from the Syriac root word Rooshma. It means seal; and a seal in turn is an assurance of God’s grace and protection. All the four rooshmas, in the celebration of the Holy Communion point to this aspect of assurance of God’s protection and care to all the believers and moreover to the whole creation.

It is also a place where the 'communion' aspect of the Qurbana is highlighted. As God in three persons is a community that shares the core of their being and yet respects the distinctiveness of the persons, the communion is graciously extended to the world that God has created through the rooshma. The worshipper is invited to experience God as the Trinitarian Communion. God is experienced as the Creator, Redeemer and Sustainer of the whole created order. Playing through these differing roles in relationship with the creation God makes Godself an immanent reality, who participates in the ebb and flow of the lives of all believers.

Holy things for Holy people

“Holy things for Holy people” is also mentioned as the "words of administration."

Thus the “words of administration” is uttered by the priest as he lifts the elements up. What does it signify by the act of lifting up? Lifting up in John’s gospel talks about the crucifixion and further glorification of Jesus. Many a times Jesus in John’s gospel talks about this inevitability of lifting up of his life. Lifting up is done to symbolize the yearning of the believer to be lifted into the likeness of the glory of the lifted up Jesus.

Who can be Holy?

Is it a communication of the norm to participate in the communion? It is more than that. By the words of administration what is meant is that the table is ready for the believers to come and commune. It is not by the worth of the worshipper that he/she is enabled to be part of this communion. But it is because of the gracious extension of this communion by God to all. Holiness here is understood as contagious and it spreads from God as one comes, realizes and accepts the Communion that God extends in God’s love for the world. The dialectic tension that exists perennially between the Holiness of God and the human struggle to approximate that holiness is beautifully dealt here in these prayers. Christ event is already enacted through various acts, prayers and chants, now the believer is invoked to a level of high alert and consciousness to experience the immanence of God that is to be experienced through the blessed Holy Elements (bread and wine).

The third rooshma is a trinitarian blessing through which the attributes of the trinity as One in essence, Holy, Glorious, Eternal, Adorable etc are communicated to the worshipper.

Worship is also an experience where the expectation of God about the worshipper is also expressed. Worshipper is invited to grow into the likeness of God’s holiness. Here the response of the believers to that of the words of administration is, “Holy is the one Father, holy is the one Son, holy is the one Spirit.” By this response the worshipper reaffirms the initiatives God takes through Son and Holy Spirit to redeem and perfect the creation. What is affirmed is the faith that without the initiatives of God through Jesus and Spirit none can experience holiness and salvation. The invitation is to a perichoretic communion. 

Perichoresis in eastern theological thinking is the thought that expresses the communion of the trinity. The main emphasis of this thought is all about the oneness that this communion is expressing, but at the same time it respects the freedom of each person in the trinity to express itself distinctively. God wants the communities on earth to be organised in the fashion of this Trinitarian communion. Therefore the third blessing and the prayers that follow together carry the divine intention to see the world as one in unity of God, Church and the Creation. The Holy Qurbana celebrates Christ Jesus as the extension of God’s Trinitarian communion to the world that became unworthy of that holy fellowship by the sinful human interferences.

John 17 speaks about the unity of the church and further the whole world. “…so that they may be one as we are one (Jn 17:11b).” As you, Father, are in me and I am in you, May they also be in us… (Jn. 17:21)” The divine intention for unity expressed in these biblical passages are beautifully articulated through these prayers in the taksa. Here worship becomes an experience of being welcomed to the trinitarian communion inspiring the worshippers to live for the unity of the world spreading across all discriminating divisions of God’s creation.

ദൗത്യവും സുവിശേഷീകരണവും പൊതുസാക്ഷ്യത്തിലേക്ക് (Mission and Evangelism: Towards a Common Witness)

ദൗത്യവും സുവിശേഷീകരണവും പൊതുസാക്ഷ്യത്തിലേക്ക് 

(Mission and Evangelism: Towards a Common Witness)1. 

1. ആമുഖം 

മിഷൻ , ഇവാഞ്ചലിസം, സാക്ഷ്യം എന്നീ പദങ്ങൾ ക്രൈസ്തവ സഭയുടെ ദൗത്യദർശനത്തിന് സമഗ്രത നല്കുന്ന പരികല്‌പനകളാണ്. അവ പരസ്പരപൂരകങ്ങളായ കാഴ്ചപാടുകൾ  നല്കുന്നതോടൊപം ദൗത്യ സംബന്ധിയായ ദൈവശാസ്ത്ര ചിന്തകളിൽ അഭേദ്യമായ ഒരുമയായി  നിഴലിക്കുന്നു. സഭകൾ പരസ്പരം ഇഴകുന്ന എക്യുമെനിക്കൽ വേദികളിൽ ഇവയെ സംബന്ധിക്കുന്ന പൊതുസമ്മത തത്വങ്ങൾ ഉരുത്തിരികയും അത് ദൗത്യ സരണിയിൽ പുതിയ ദിശാബോധങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഈ ലേഖനം മാർത്തോമ്മാ സഭയിൽ കഴിഞ്ഞ നൂറ്റാണ്ടിൽ സംഭവിച്ച് മിഷൻ ദർശനത്തിൻറെ വികാസത്തെ സഭകളുടെ എക്യുമെനിക്കൽ കൂട്ടായ്മകളിൽ  നടന്നിട്ടുള്ള മിഷൻ  സംവാദങ്ങളുമായി ബന്ധിപ്പിച്ച് രേഖപ്പെടുത്താനുള്ള ശ്രമമാണ്.

2. മിഷൻ , ഇവാഞ്ചലിസം: പദാവലികളും അർത്ഥോക്തികളും 

കഴിഞ്ഞ നൂറ്റാണ്ടിന്റെ പൂർവ്വാർത്ഥം  വരെ  "മിഷൻ " എന്ന പദം  അർത്ഥമാക്കിയത് സഭയുടെ ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ അതിരുകൾ മുറിച്ച്  സഭയ്ക്ക് ഇതരമായ  ഇടങ്ങളിലേക്ക്  അതിനെ വ്യാപിപ്പിക്കുന്ന അനുഭവമായാണ്.  Johannes Verkuyl ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ  പരിഗണനകൾ  കണക്കിലെടുത്ത് "ഇവാഞ്ചലിസം " എന്നത് നാമമാത്രരായ ക്രൈസ്തവരെ ക്രിസ്തീയ അനുഭവങ്ങളുടെ  കാതലിലേക്ക് വീണ്ടെടുക്കുന്ന, ക്രൈസ്തവ ലോകത്തിന്റെ അതിരുകൾക്കുള്ളിൽ നടക്കുന്ന, പ്രവർത്തനങ്ങളായും; മിഷൻ  എന്നത് ക്രിസ്തീയ വിശ്വാസത്തിന്റെ പ്രചുരതാർത്ഥം അതിരുകൾക്ക് പുറത്തുള്ള ക്രൈസ്തവേതര ലോകത്തേക്ക്  എത്തിപ്പെടാനുള്ള ശ്രമങ്ങളായും വിവേചിച്ച് മനസ്സിലാക്കുന്നതിനെപ്പറ്റി പറയുന്നുണ്ട്. 1960-കളിൽ വിമോചന ദൈവശാസ്ത്രത്തിന്റെ ചുവട് പിടിച്ച് "മിഷൻ" സഭയുടെ സാമൂഹികവും രാഷ്ട്രീയവുമായ പ്രതിബദ്ധതകളെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്ന വിശാലമായ ദൗത്യദർശനമാണെന്നും ; ഇവാഞ്ചലിസം അതിനുള്ളിലെ അനിവാര്യമായ ഒരു ഘടകമായതിനാൽ അത് മിഷൻ  എന്നാ വിഭാവനയ്ക്കുള്ളിൽ ഉൾപ്പെടുന്ന താരതമ്യേന ഇടുങ്ങിയ സങ്കൽപ്പമാണെന്നും ഒരു വിഭാഗം വാദിച്ചു. 1968-ല ഉണ്ടായ Church  Growth Movement 'മിഷൻ' സമൂഹിക സേവനത്തിന് അമിതമായ ഊന്നൽ കൊടുക്കുന്ന വ്യതിചലനമാണെന്നും, എന്നാൽ ഇവാഞ്ചലിസം അതിനെ അതിന്റെ നിർമ്മലമായ  ഉദ്ദേശ്യങ്ങളിലേക്ക്  തിരികെ കൊണ്ടുവരുന്ന സമഗ്രമായ ചിന്തയാണെന്നും വിവക്ഷിച്ചു. ഇവിടെ ഇവാഞ്ചലിസം ഒരു വിശാലമായ പരികൽപ്പനയും "മിഷൻ  താരതമ്യേന ഇടുങ്ങിയ സങ്കൽപ്പവുമായി മാറി . എന്നാൽ 1980- കളായപ്പോഴേക്കും; മിഷനും ഇവാഞ്ചലിസവും ക്രിസ്തീയ ദൗത്യത്തിന് സമഗ്രത നല്കുന്ന പരസ്പരപൂരകങ്ങളായ രണ്ട് മാനങ്ങളാണെന്ന് ഏറെക്കുറെ തർക്കങ്ങളില്ലാതെ അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടു. മിഷനും ഇവാഞ്ചലിസവും സഭയുടെ ദൗത്യത്തെ വിശദീകരിക്കുന്ന ചരിത്രപരവും പരസ്പര പൂരകങ്ങളുമായ രണ്ട് കൽപ്പനകളാണ്.  നിന്ന് വേറിട്ട്  മറ്റൊന്നിന് നിൽനിൽപ്പില്ലെന്ന്  ബോഷ് വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട് (Bosch 1991, 416). ജിർമ  ബെക്കെലെ എന്നാ ആഫ്രിക്കൻ മിസ്സിയോളജിസ്റ്റ് ഈ പരസ്പരപൂരകതയെപ്പറ്റി എഴുതിയിരിക്കുന്നത് ശ്രദ്ദേയമാണ്:

Mission originates with God, and it refers to the total task of the church-sent in its very being into the world, where evangelism is the heart of that task... just as human body cannot exist without heart, mission has no life without evangelism (Girma Bekele 2011, 96)

  1982 - ൽ  ഉണ്ടായ Mission and  Evangelism: An Ecumenical Affirmation എന്ന പൊതുധാരണാ പത്രിക ഇവ രണ്ടും ക്രിസ്തീയ ദൗത്യത്തിന്റെ  അവിഭാക്തമായ മാനങ്ങളാണെന്ന് തറപ്പിച്ച് പറഞ്ഞു. തുടര്ന്നു നടന്ന കത്തോലിക്ക, എക്യുമെനിക്കൽ, ഇവാഞ്ചലിക്കൽ, കരിസ്മാറ്റിക്ക് കൂടിവരവുകൾ എല്ലാം തന്നെ മിഷനും ഇവാഞ്ചലിസവും  പരസ്പര പൂരകങ്ങളായ മാനങ്ങളാകുന്ന ക്രിസ്തീയ ദൌത്യത്തിന്റെ സമഗ്രമായ ദർശനത്തെ അടിവരയിട്ടിട്ടുണ്ട്.

3. ദൗത്യത്തെക്കുറിക്കുന്ന ദൈവശാസ്ത്രപരമായ ചിന്താപദ്ധതികളുടെ വികാസം: ഒരു നിരീക്ഷണം 

എഡിൻബറോയിൽ 1910-ൽ സംഘടിപ്പിക്കപ്പെട്ട അഖില ലോക മിഷനറി സമ്മേളനത്തിൽ ദൗത്യം (mission) സഭയ്ക്ക് ബാഹ്യമായ "അപരിഷ്കൃത", "അക്രൈസ്തവ" ലോകത്തേക്കുള്ള അജയ്യമായ (triumphal) ഒരു മുന്നേറ്റമായാണ് ചിത്രീകരിക്കപ്പെട്ടത്. 19-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഏറെക്കുറെ പൂർണ്ണമായും സുവിശെഷീകരണത്തിന്റെ ലക്‌ഷ്യം വ്യക്തിയുടെ അഥവാ ആത്മാവിന്റെ രക്ഷയും സഭയുടെ സംഖ്യാപരമായ വളര്ച്ചയും ഊന്നിയുള്ളതായിരുന്നു. 1928-ല സമ്മേളിച്ച അന്താരാഷ്ട്ര മിഷനറി കൗൺസിലിന്റെ (IMC) ആദ്യ കൂടിവരവിൽ ക്രിസ്തീയ സാക്ഷ്യം (evangelism) പ്രദേശികമായ ജീവിതത്തിന്റെ ചുറ്റുപാടുകളെ പരിഗണിക്കയും ഇതര മത വിശ്വാസങ്ങളോട് സൃഷ്ടിപരമായി ഇടപെടുകയും ചെയ്യണമെന്ന് സമർത്ഥിച്ചു (Hedlund 1993, 68). 1950 കളോടെ സാക്ഷ്യം എന്നത് സഭാകേന്ദ്രിതമായ വളര്ച്ച എന്നതിൽ  നിന്നും ലോകം കേന്ദ്രമാകുന്ന നന്മയുടെ വളർച്ച  എന്ന തിരിച്ചറിവി ലേക്ക്   വഴി മാറി. 1965-ൽ രണ്ടാം വത്തിക്കാൻ കൗൺസിൽ സഭ ദൈവം ലോകത്തിനായൊരുക്കുന്ന രക്ഷയുടെ കൗദാശിക അടയാളമാണെന്ന് സമർത്ഥിച്ചു. സഭയുടെ ദൗത്യം രക്ഷയുടെ ലോകത്തിലേക്കുള്ള അനുസ്യൂതമായ നീക്കത്തിന്റെ സാക്ഷ്യമാണെന്നും പറഞ്ഞു വച്ചു. 1968-ൽ Uppsala Assembly മിഷൻ  മനുഷ്യ ജീവിതത്തിന്റെ സമസ്ത അനുഭവങ്ങളുടെയും ആധികാരികമായ ആവിഷ്കാരത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്ന ശുശ്രൂഷകളും സേവനങ്ങളുമാണെന്ന് പ്രസ്താവിച്ചു. 1980 കളിൽ ദൗത്യത്തിന്റെ ലാക്ക് മനുഷ്യർ  മാത്രമല്ല, സർവ്വ  സൃഷ്ടിയും  കൂടി ഉൾപ്പെടുന്നതാണെന്നുള്ള ഊന്നൽ കൂടി ഉണ്ടായി. 2000-ന്  ശേഷമുള്ള ശക്തീകരണം സർവ്വ  സൃഷ്ടികളുടെയും നീതിയും, സമാധാനവും,   സമഗ്രതയും  എന്നുള്ളതായിരുന്നു.

4. സാക്ഷ്യത്തെ കുറിച്ചുള്ള വേദപുസ്തക ദർശനം 

മനുഷ്യന്  നല്കപ്പെടുന്ന കാര്യവിചാരകത്വം ദൈവത്തിന് സൃഷ്ടിയുമായുള്ള  ബന്ധത്തിലുള്ള കർതൃത്വത്തെയും  കരുതലിനെയും തന്റെ ഇടപെടലുകളിലൂടെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കാനുള്ള വിളിയാണ് (ഉൽപ്പ. 1:28, 2:15). പഴയ നിയമത്തിൽ ദൈവവിളികളുടെയെല്ലാം അകക്കാമ്പായി ലോകത്തിന് വെളിച്ചമാകുക എന്നാ ലക്‌ഷ്യം ഉള്ളടങ്ങിയിട്ടുണ്ട് (ഉൽപ്പ. 12: 1-2). യിസ്രായേൽ മക്കളുടെ ജൂബിലി ആചരണത്തെപ്പറ്റിയുള്ള ദർശനം ദൈവജനം എന്ന നിലയിൽ, പൊതു ഇടങ്ങളിൽ ദൈവനീതിയുടെ സാക്ഷികളാകാനുള്ള ദൈവവിളിയെയാണ് ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നത് (ലേവ്യ. 25). പ്രവാചക പാരമ്പര്യത്തിൽ, സാക്ഷ്യം സാമൂഹിക ബന്ധങ്ങളിൽ ദൈവനീതി സ്ഥാപിക്കുന്നതിനുള്ള ദൈവത്തിങ്കലേക്കുള്ള തിരിയലായും, സാമൂഹിക വ്യവസ്ഥിതികളിലുള്ള  ഇടപെടലുകളായുമാണ് വിഭാവന ചെയ്യുന്നത് (ആമോ. 5: 15). പുതിയ നിയമത്തിൽ സൂചിപ്പിച്ചിട്ടുള്ള, 200 തവണയിലധികം ആവർത്തിക്കുന്ന, martus, marturia, marturein (Greek) എന്നീ പദങ്ങളെല്ലാം തന്നെ ക്രിസ്തുവിലുള്ള വിശ്വാസത്തിന്റെ പരസ്യമായ പ്രഘോഷണമാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത് (Durrwell 1980:121). സൃഷ്ടിമേലുള്ള ക്രിസ്തുവിന്റെ കർത്തൃത്വത്തിന്റെയും ക്രിസ്തുവിലൂടെ സാധ്യമാകുന്ന രക്ഷയുടെയും പൊതുവായ പങ്കിടലാണ് പുതിയ നിയമ രചനകളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ 'സാക്ഷ്യം' (marturein) കൊണ്ടർത്ഥമാക്കുന്നത്. 
ബിഷപ്പ് Newbigin ക്രിസ്തീയ സാക്ഷ്യത്തെ കേവലമായ മതപരിവര്ത്തന ശ്രമങ്ങളിൽ (proselytism) നിന്നും വേർതിരിച്ച് കാണുന്നതിന് ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. കേവലമായ മതപരിവര്ത്ത്തനം മനുഷ്യരുടെ മുൻകൈ പ്രവർത്തനവും  പദ്ധതികളുമാകുമ്പോൾ സാക്ഷ്യത്തിന്റെ പ്രേരകനും നായകനും ദൈവത്തിന്റെ പരിശുദ്ധാത്മാവാണ് എന്നദ്ദേഹം സമർത്ഥിക്കുന്നു (Newbigin  1980, 158). കേവലമായ മതപരിവർത്തന ശ്രമങ്ങളിൽ 'അകം'-'പുറം' എന്നീ വ്യതിരേകങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുകയും അവയുടെ അനന്തര ഫലമായി പുറത്തുള്ളവർ ബഹിഷ്കൃതരായി എണ്ണപ്പെടുന്ന സവിശേഷ കൂട്ടായ്മകൾ (Exclusive  Communities)  സംഘടിതമാകുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട്. എന്നാൽ സാക്ഷ്യം ഇതിൽ നിന്നും വിഭിന്നമായി വിശ്വാസത്തിന്റെ പങ്കിടലിലൂടെ പൊതു സമൂഹത്തിന്റെ ജീവിത നിലവാരവും അന്യോന്യ ബന്ധങ്ങളുടെ ഊഷ്മളതയും വർദ്ധിപ്പിക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. സാക്ഷ്യത്തിന്റെ അടിത്തറ മാനവരാശി ഉൾപ്പെടുന്ന ആകമാന സൃഷ്ടിയുടെ വീണ്ടെടുപ്പാകയാൽ യുഗാന്ത്യപരവും നിത്യവും വരുവനുള്ളതിന്റെയുമായ മാനങ്ങൾ അതിനുണ്ട്. സഭ സദാ കർതൃസ്ഥാനത്തും (subjective position) ബാഹ്യലോകം ലക്ഷ്യസ്ഥാനത്തുമായി (objective  position) നിർണ്ണയിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള ഇടപാടുകളായിട്ടല്ല  വേദപുസ്തകം സാക്ഷ്യത്തെ കാണുന്നത് (Durrwell 1980, 123). കൊർന്നല്യോസിന്റെ മാനസാന്തരം സഭയുടെ കർതൃത്വനിലയുടെയും (subjective position)  അത് പുലര്ത്തിയിരുന്ന കാഴ്ച്ചപ്പാടുകളുടെയും രൂപാന്തരമായിരുന്നുവെന്ന്  അപ്പോസ്തോലന്മാരുടെ പ്രവർത്തികൾ രേഖപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട് (അപ്പോ. പ്രവ. 10: 9). ഈ ആശയമാണ് രൂപാന്തരപ്പെടുന്ന സാക്ഷ്യം (transforming  mission) എന്ന ആശയത്തിലൂടെ Bosch  മുന്നോട്ട് വയ്ക്കുന്നത്. സാക്ഷ്യം അതിന്റെ നിർവ്വഹണ നടപടികളിൽ നിന്നും ആര്ജ്ജിക്കുന്ന അറിവുകളുടെ വെളിച്ചത്തിൽ നിരന്തരം രൂപപ്പെട്ടു കൊണ്ടിരിക്കണം. 

Refrence:
Bekele, Girma. The in-between People: A Reading of David Bosch through the Lens of Mission History and Contemporary Challenges in Ethiopia. Eugene: Pickwick, 2011.

Bosch, David J. Transforming Mission: Paradigm Shifts in Theology of Mission. New York: Orbis, 1991.

Durrwell, F. "Christian Witness: A Theological Study." International Review of Mission 69, no. 274 (April, 1980): 121-34.

Hedlund, Roger E. Roots of the Great Debate in Mission: Mission in Historical and Theological Perspectives. Bangalore: Theological Book Trust, 1993.

Newbigin, Lesslie. "Common Witness and Unity." International Review of Mission 69, no. 24 (1980): 158-60. 8

Verkuyl, Johannes. Contemporary Missiology: An Introduction. Translated by Dale Cooper. Grand Rapids: William B. Eerdmans, 1978.

WCC. "Mission and Evangelism-an Ecumenical Affirmation." International Review of Mission 71, no. 284 (October, 1982): 427-51.

Malankara Mar Thoma Syrian Church. Constitution. Tiruvalla: The Mar Thoma Syrian Church of Malabar, 2014.

Mar Aprem. “Mar Thoma Church: Tradition and Modernity.” In The Mar Thoma church: Tradition and Modernity: A Festschrift in Honour of The Most Rev Dr Joseph Mar Irenaeus Suffragan Metropolitan, 59-70. Tiruvalla: The Mar Thoma Syrian Church of Malabar, 2000.

Mar Theodosius. “Heritage and Development in the Mission of the Mar Thoma Church.” In Heritage and development in the Mission of the Church: A Festschrift in Honor of His Grace the Most Rev Dr. Joseph Mar Thoma Metropoitan. Edited by M. J. Joseph et.al. Thiruvalla: The Mar Thoma Syrian Church of Malabar, 2011.

MTEA, Mar Thoma Suvisesha Sanghaththinte Charithraththilekku Oru Ethinottam (Malayalam), Special Volume on the occasion of MTEA’s 75th anniversary, 1963.

Thomas, Alex. A History of First Cross-Cultural Mission of the Mar Thoma Chruch 1910-2000. Delhi: ISPCK, 2007.

Luke 18: 31-34

നന്മയുടെ ശുശ്രൂഷയിലേക്കുള്ള ദൈവവിളി 

ലൂക്കോ. 18: 31-34 

"ഇതാ നാം യെരുശലേമിലേക്ക്  പോകുന്നു; മനുഷ്യപുത്രനെക്കുറിച്ച് പ്രവാചകന്മാർ എഴുതിയിരിക്കുന്നതെല്ലാം നിവൃത്തിയാകും ." (വാ. 31)

ലൂക്കോസിന്റെ സുവിശേഷത്തിൽ യേശു തന്റെ പീഢാനുഭവത്തെയും കുരിശുമരണത്തെയുംപ്പറ്റി  നടത്തുന്ന മൂന്നാമത്തെ ദീർഘദർശനമാണ് ഈ ഭാഗത്ത് പ്രതിപാദിക്കുന്നത്. യെരുശലേമിലേക്കുള്ള തന്റെ യാത്ര ഒഴിച്ചുകൂടാൻ പറ്റാത്ത അനിവാര്യതയായി യേശു തിരിച്ചറിയുന്നുണ്ട്. പിതാക്കന്മാരാൽ ഏൽപ്പിക്കപ്പെട്ടതും പ്രവാചകന്മാരാൽ മുൻനിയമിക്കപ്പെട്ടതുമായ ശുശ്രൂഷയിൽ തന്റ്റെ ശിഷ്യന്മാർക്ക്  മുൻപേ നടക്കേണ്ടത് ഒരു  അനിവാര്യതയായി യേശു കാണുന്നുണ്ട്.

കുരിശിൻറ്റെ  വഴിയെ മുന്പെ നടക്കുന്ന ദൗത്യം 

നന്മയുടെ വർദ്ധനവിന്റെ ശുശ്രൂഷയിൽ കുരിശ് അനിവാര്യതയാണ്; ഒഴിച്ചു കൂടാൻ  പറ്റാത്ത പാനപാത്രമാണ്. ഈ  യാത്രയിൽ യേശു ശിഷ്യന്മാർക്ക്  മുമ്പായി നടക്കുന്നു; അവൻ ഏൽപ്പിക്കപ്പെടുന്നു (ശിഷ്യർ രക്ഷപെടുന്നു); അവൻ ക്രൂശിക്കപ്പെടുന്നു ( ശിഷ്യർ വാതിലടച്ചിരിക്കുന്നു). അവൻ ഉരിർത്തെഴുന്നേൽക്കുന്നു; ഭയവിഹ്വലരായ ശിഷ്യന്മാർക്ക് തന്നെത്തന്നെ ഉത്ഥിതനായി  വെളിപ്പെടുത്തുന്നു. അടഞ്ഞ മുറിയിലും എമ്മവുസിലേക്കുള്ള വഴിയിലും "ഞാൻ നിങ്ങൾക്ക് മുന്പായി ഗലീലിയിലേക്ക് പോകുന്നു" എന്ന  ഉറപ്പ് അവർക്ക്  നല്കുന്നു. അവൻ അവരുടെ സങ്കടങ്ങളും ആശങ്കകളും പങ്കു വയ്ക്കുന്നു . ക്രിസ്തു ഉയിർപ്പിന്റെ  പ്രതീക്ഷയിലേക്ക് അവരുടെ തളർന്ന  ബോധത്തെ തിരികെ കൊണ്ടു വരുന്നു. അവൻ അപ്പമെടുത്ത് വാഴ്ത്തുമ്പോൾ അവർ തിരിച്ചറിയുന്നു അവനിപ്പോഴും തങ്ങൾക്ക് മുമ്പായി ഗലീലിയിലേക്ക് നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. അവരുടെ സാക്ഷ്യം ശ്രദ്ദേയമാണ്, "അവൻ നമുക്ക് മുമ്പായി ഗലീലിയിലേക്ക് പോയിരിക്കുന്നു. " യേശുവിനെ അവന്റെ യാത്രയിൽ എത്തിപ്പിടിക്കാനുള്ള ശ്രമമായി ശിഷ്യരുടെ ജീവിതം സാക്ഷ്യമായി രൂപാന്തരപ്പെടുന്നു. വേദനകളുടെയും, പോരായ്മകളുടെയും, ശൈഥില്യങ്ങളുടെയും ഗലീലിയിലേക്ക് അവൻ ഇന്നും നമുക്ക് മുന്പായി യാത്ര ചെയ്യുന്നു.

വരമ്പുകളെ മറികടകുന്ന  സ്നേഹത്തിൻറെ ശുശ്രൂഷ

സർവ്വ സൃഷ്ടികൾകും വിവേചനമില്ലാതെ നന്മ വിളമ്പുന്ന  ശുശ്രൂഷയിലേക്കാണ് ദൈവം നമ്മെ വിളിക്കുന്നത്. ഉത്പ. 1: 24-31 വരെ മനുഷ്യന്റെ സൃഷ്ടിയുടെയും  നിയോഗത്തിന്റെയും  വിവരണമാണ്.  സർവ്വസൃഷ്ടികളുടെയും ക്ഷേമത്തിന്റെ കാവൽ  മനുഷ്യകുടുംബത്തിന് നല്കപ്പെടുന്നു. അപ്പോ. പ്ര. 10: 9-16 അതിരുകൾ  ബാധകമാകാത്ത സ്നേഹം പകരുന്ന ശുശ്രൂഷയിലേകുള്ള ആദിമ സഭയുടെ ദൈവവിളിയെയാണ് കുറികുന്നത് .  പത്രോസിനുണ്ടാകുന്ന ദർശനം ജീവന്റെ പരസ്പര ബന്ധിതമായ നിലനില്പ്പിനെയും സമത്വഭാവത്തെയുമാണ്  സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. ജാതിയുടെയും വംശീയതയുടെയും അതിർവരമ്പുകൾക്കപ്പുറത്തേക്ക്  ദൈവസ്നേഹം നീട്ടി നല്കുന്ന ശുശ്രൂഷയാണ് ദൈവം സഭയെ ഭരമേൽപ്പിക്കുന്നത് എന്ന്  പത്രോസും കൂട്ടരും മനസ്സിലാക്കുന്നുണ്ട്. കുരിശ് അനിവാര്യമായ അനുഭവമാകുന്നത്  പിതാവിന്റെ ഇഷ്ടത്തിന് വിധേയപ്പെട്ട് മനുഷ്യനിർമ്മിത അതിരുകൾക്കപ്പുറത്തേക്ക് സ്നേഹത്തിന്റെ സാക്ഷ്യം നിർവ്വഹിക്കുന്നത് കൊണ്ടാണ് . 

ക്രിസ്തുവിനെ സുഗ്രഹമായ അനുഭവമാക്കുന്ന ശുശ്രൂഷ 
യേശുവിന്റെ  ശുശ്രൂഷയെ മനസ്സിലാക്കുന്നതിൽ ശിഷ്യന്മാർ തുടരെ പരാജയപ്പെടുന്നുണ്ട്. യേശു രാജാവാകുന്നതും അവന്റെ അധികാരം പങ്കിട്ടാനന്ദിക്കുന്നതും അവർ സ്വപ്നം കാണുന്നുണ്ട്. ഈ വൈകാരികസ്ഥിതിയിൽ താൻ പിടിക്കപ്പെടുമെന്നും യഹൂദമത നേതൃത്വം തന്നെ ക്രൂശിക്കാൻ ഏൽപ്പിക്കുമെന്നുമുള്ള യേശുവിന്റെ വാക്കുകൾ അവർക്ക് ഉൾക്കൊള്ളുവാൻ സാധികുന്നില്ല. യേശുവിന്റെ ജീവിതവും, ദർശനവും, ശുശ്രൂഷകളും അവർക്ക് എന്നും ദുർഗ്രഹമായിരുന്നു എന്ന്  സുവിശേഷങ്ങളിൽ നാം വായിക്കുന്നുണ്ട്. ശിഷ്യന്മാരുടെ പരാജയാനുഭവങ്ങൾ തന്റെ വായനക്കരുടെയും അനുഭവമാകാനുള്ള അപകട സാദ്ധ്യത  സുവിശേഷകൻ  ദർശിക്കുന്നുണ്ട്. യേശുവിന്റെ ശിഷ്യന്മാരെന്നവകാശപ്പെടുമ്പോഴും അവൻ നമുക്കിന്നും ദുർഗ്രഹനായി തുടരുന്നു. കുരിശിലേക്ക് നടക്കുന്ന യേശു പാപത്തിന്റെ മഹാ ആഘാതങ്ങളെ തന്റെ ശരീരത്തിലേക്ക് ഏറ്റെടുക്കുകയാണ്. തനിക്ക് നേരിടുന്ന പിഢയും, മരണവും, തള്ളിപ്പറയലും എല്ലാം ഏറ്റെടുക്കുന്ന സഹനം അത്ഭുതകരമാണ്. മനുഷ്യരിൽ നിന്നും മനുഷ്യരിലേക്ക് വ്യാപരിക്കുന്ന പാപത്തിന്റെ പരിക്രമണത്തെ തന്റെ മരണം കൊണ്ടവൻ പിടിച്ച് നിർത്തുകയാണ്. ക്രിസ്തു ശിഷ്യരുടെ മരണാനുഭവങ്ങളെ വരിക്കുവാനുള്ള മനസ്സൊരുക്കത്തിലാണ് ക്രിസ്തു വീണ്ടും ജീവിക്കുന്നത്. 
ക്രിസ്തു ഇന്ന് നമുക്ക് ദുര്ഗ്രഹമായ നിഗൂഢതയാണോ? അതോ അനുകരണത്തിനായി നമ്മെ വെല്ലുവിളിക്കുന്ന ദൈവിക നന്മകളുടെ ഏറ്റവും ലളിതമായ ആവിഷ്കാരമാണോ? ഗുരു നമുക്ക് മുൻപേ നടന്ന് പോകുന്നു; അനുഗമനത്തിന്റെ ശക്തിക്കായി നമുക്ക് പ്രാർത്ഥിക്കാം. 

Melchizedek : Reimagining the Order of Ministry

Melchizedek : Reimagining the Order of Ministry

The order of Melchizedek finds very brief mention in the Bible. Only at three places does it find explicit mention, viz, Gen 14: 18-20, Psalm 110; 4 and Hebrews chapters 5-7. But this brief appearance of Melchizedek can not be easily dismissed as a shadowy figure from the distant past. It is very much part of a living tradition that has historical and theological significance. The Israelites commemorated this tradition throughout the history of their existence as a people countering the cultic Levitical priesthood. As it can be easily assumed from the etymology of the term, Melchizedek combines two important aspects of the leadership in ancient Israel society namely, the priestly and the kingly. The priestly dimension of this leadership always stands in opposition to the cultic Levitic priesthood mentioned in the priestly writings of the Old Testament.  The character that appears in genesis 14 verse 18, who encounters Abram in his victory march, is the king of Salem. What is interesting here is that Abram the father of the nations spontaneously offers the tithe of his loot to the king of Salem. This incident has become the theme of reflection and rereading in other parts of the writings of the scripture later on. The writers of Psalm 110 and Hebrews interpreted Melchizedek rather in messianic terms.[1]

The tradition and etymology

Melchizedek remains as a mysterious figure. His priest/king status signifies that Canaanite kingship was understood as a sacral/political office. Israel too might have drawn meaning from this tradition already existed in the later periods of their history. Melchizedek in the history of Israel might have been viewed as the precursor of both priestly and royal lines of offices in the Davidic kingdom. David’s kingship is sometimes seen as combining these two aspects of the leadership as we see david sometimes taking up the priestly responsibility of showing incense. T. K. Thomas puts it thoughtfully by saying that the first priest ever mentioned in the Bible is neither a Jew nor a Christian; means God establishes God’s priesthood in a distinct order that will never be allowed to be captivated by any human made categories.[2] The initiation of this order comes from God and the basis of this vocation is not the parentage but the oath/promise that God does (Ps 110:4).

Minister mediates the reciprocity of blessing and “tithing”

In Genesis 14 he is mentioned as the King of Salem. As drawing from the etymology of the terms Bruggemann commends that he is the king of Uprightness/Righteousness and Peace. The usage seen in the Mar Thoma Thaksa has correspondence with this meaning of uprightness. Melchizedek’s bringing of bread and wine to refresh the battle-drained Abram is also very significant and cannot be trivialized as a mere offering of food and drink. It cannot be separated from the blessing that follows. At the first instance it is a blessing on Abram by the Creator God. Secondly it blesses God in a direct address; as it implies a  praise and thanks giving for their deliverance from a common enemy. In both instances the blessing increases power and renown. It at the same time bestows strength on Abraham and also increases the renown of God in the world.[3] What is offered through the bread and wine is friendship, hospitality, life and nourishment. A priest of the order of Melchizedek must primarily be aware of the task of nourishing the lives of the people entrusted by God.

It in all its form and depth represents a precursor of a ritual meal and worship, where both dimensions of the blessing suggested earlier in this study is pronounced. The blessing and tithing are acts that always reciprocate in the Jewish and Christian worships. Tithing in this instance rather serves as an act of worship than simply as a military political settlement. Thus the reciprocating acts of blessing and tithing entailed in worship nourished the life of the worshipper and the community to which he belongs

.

Minister encounters the worshipper with the divine name

Though the role of Melchizedek in this episode is not clearly mentioned as Mark G. Brett points it out that, this Canaanite Priest/King plays a crucial part in supplying the divine name that Abram takes up later on in verse 21.[4] El Elyon stands for “God the Most High.” It is the tithing act that was prompted by the presence of Melchizedek that introduces this divine name to Abram. After a victory over the 5 Kings, who earlier defeated the 4 other great kings, Abraham could have been taken to a very arrogant self image. But the encounter with Melchizedek helps him to be humble before God Most High.

In the midst of all the violent military actions and political movements the concern for the family is not lost. It is evidenced in Abram’s care for his nephew Lot. But it is not only Lot who was redeemed through the raids conducted by Abram but the whole community of people subjugated by the unjust kings. Peace and well-being of the communities is emphasised and all including the insiders and the outsiders join hands in the rescue act of the family of Creator God. The worship led by Melchizedek celebrates this wellbeing of Individuals and communities created and sustained by God.

Minister embodies the Indestructibility of life

A comparison of the Levitical priesthood with that of the priestly order of Melchizedek is made possible by the writer of the Hebrews. The presentation of the Melchizedek’s priesthood as from nowhere to nowhere is said to be a literary technique to announce the eternity of this priesthood against the biologically limited priesthood exercised by the Levites depending on the approved parentage and genealogy.[5] Christ’s being a “melchizedek priest” is not a matter of lineage or tradition or succession but of likeness and similarity to Melchizedek. If Christ’ similarity to the order of the “melchizedek priesthood” is not by the descent; it is clearly put as because of “the power of the indestructible life” (v16 of Heb ch7). [6] As it is mentioned earlier the Melchizedek imagery remained in the Israelite tradition as a perpetual ideal type that always challenged both the religious and political leadership by setting standards of uprightness and peace. The faith in the power of the indestructibility of the life is that which made Jesus different and political in his comparison with his contemporaries. He was daring enough to challenge those powers which can destroy only the body with this indestructible power of life. The perpetuity mentioned about the priesthood of Melchizedek does not depend upon the parental lineage but on the oath or promise that God had made about it. the person who is in the order of Melchizedek is not living for himself or herself but make this perpetual order to live perpetually. Paul says, “it is not me but Christ lives in me”.

Minister perfects the people as the children of God

Heb 7: 11-12

Here the question of perfection appears. Whose perfection? The mention is about the perfection of the people, whom the priest serves for God. “The ineffectiveness of Levitical priesthood lay in its inability to “perfect” the people.”[7] The law also failed in perfecting people as the children of God. Perfection implies the right relationship with God. The priestly activities of sacrifice, sanctification etc also point to this reality of right relationship with God. This has resemblance with the idea of theosis that underlies all the theological understandings and liturgical celebrations of the Eastern Church. The sacraments in the Eastern Church are Liturgical events that initiate us to formation as the children of God. Unlike the western idea of sin and fallen nature of human, it emphasises the potential of the human to be nourished into the status of God’s children and in right relationship with God. This aspect of the role of the clergy is expected in the ordination certificate of the Mar Thoma Clergy Towards the end where blessings and prayers for the candidate pronounced, “ We pray that he may be granted the divine grace to lead many to salvation offered to all mankind by the Incarnation, Cross and Resurrection of our Lord Jesus Christ.”

The writer of Hebrews puts Christ as the leader of the salvation for the world (2: 10ff). Christ’s sufferings and death gains glory not only for him but also for “many children”.

Conclusion

The priestly office is often considered as delivering certain patterned duties entrusted by the traditions. As the days go by the priest looses the joy of serving the people and God as life becomes repetitions of cycles. Eventually it looses all excitements and becomes a shallow and less sensitive experience. Here the order of Melchizedek comes as a new challenge shaking us off our slumber to explore new and relevant models of ministry for our times. It calls our attention to the reality that ministry happens in the context of a constant encounter with the socio-political realities in which the life of our people are embedded. Primarily it demands a courage that believes in the indestructibility of life and thereby a sincere yearning for peace and uprightness. It should always be a meditative experience where the reciprocity of God’s blessings and the worshipper’s gift to God are carefully maintained. The minister needs to feel the transformative experience of Christ-likeness in being a leader of salvation for the people and must be able to perfect the people in the experience of being the children of God. The all important responsibility of introducing the divine name to the worshipper should be something that radiates from the life, beliefs and choices of the minister than his/her proclamation.

Rev. Jacob P. Thomas

Dharma Jyoti Vidya Peeth

---

[1] Leander E. Keck, The New Interpreter’s Bible, Vol 1, Nashville: Abingdon Press, 1994, p 439.

[2] T.K. Thomas, “Melchizedek, King and Priest: an Ecumenical Paradigm?”, Bangalore Theological Forum, 31/2 (December, 1999) 

[3] Leander E. Keck, The New Interpreter’s Bible, Vol-1, Nashville: Abingdon, 1994, p 440.

[4] Mark G. Brett, Genesis: Procreation and the Politics of Identity, London: Routledge, 2000, p 55.

[5] Leander E. Keck, The New Interpreter’s Bible, Vol-XII, Nashville; Abingdon, 1998, p. 87.

[6] Walter Bruggemann, “Genesis” in Interpretation; a Bible Commentary for teaching and  Preaching, Westminster: John Knox Press, 1982, 296.

[7] Leander E. Keck. The New Interpreter’s Bible, Vol-XII, Nashville: Abingdon, 1998, p. 89.