Called into One Body of the Messianic Community through One Baptism

Called into One Body of the Messianic Community through One Baptism

Matt: 16: 13-19

Jesus initiating to form a new community based on obedience to God in the midst of a blind and recalcitrant Israel is a recurring theme in the Gospel according to Matthew. As is seen in the other synoptic gospels this particular portion of the gospel that deals with the identity and authority of Jesus comes as a climax of the Galilean ministry of Jesus. The Word Biblical Commentary puts this as a paradigmatic and definite confession of Jesus as the promised messiah.[1] This is an expected conclusion of the words and deeds expressed of Jesus and of whom the question of identity was frequently raised from different quarters as he was someone acting and speaking in unique way (8:27, 11: 2, 12:23). There are much intimation about his identity in the Galilean narratives about his unique identity and power. We see even demons acknowledging him as the Son of God (8:29). This is not the first time that the disciples confess him as the Son of God in Matthew’s gospel. We see, where the incident of Jesus walking over the waters had occurred in 14: 33 disciples confessed Jesus in the words, “Truly You are the Son of God”. The first confession happened in more of a sudden and excited context, but here the setting is a private, meditative and peaceful one. Some interpreter’s termed the selection of the gentile region of Caesarea Philippi as with an intention to assert Jesus’ own Lordship over the world’s religions. This seems to be a clear misreading of the text. It would have more probably because to take a retreat from the bustle of his followers crowding around to be alone with the disciples. Jesus initiates a vey contemplative dialogue at this serene setting. Jesus asks the disciples in v. 13, “Who do the people say the Son of Man is?”

v. 14 “They replied; some says; John the Baptist or Elijah”

“Still others: Jeremiah or one of the prophets”

Jesus’ preaching of judgements against the people of Israel and the Temple and the recurring emphasis on the eschaton and especially his suffering and martyrdom had made people make parallels between Jesus and the prophets like Elijah and Jeremiah and of course John the Baptist too. Elijah and Jeremiah were believed to be playing important roles in the coming of the end time as they were considered as God men taken directly to heaven without seeing death.

The Messianic Community Shares the Proleptic Experience of the Blessed Eschaton

Jesus persists with his questioning in v. 15. He asks But what about you?

v. 16 Simon Peter says; You are the messiah, the Son of the living God

Peter speaks on behalf of the disciples. He was their leader and spokesman. This was a question they have discussed again and again within themselves and might have remained inconclusive probably until the resurrection and post-resurrection appearances of Jesus. Peter’s answer was categorically different from what the people had said about him. The people were trying to identify Jesus with the figures involved in the coming of the end times. But here Peter identifies him as the “coming one” or the eschaton itself. Jesus brings with him the messianic age and the transformation of the present order. The healings, exorcisms, feedings and all the signs were unequivocally witnessing to the immanence of this eschaton. For Matthew messiah is presented as more than a human figure, someone who is uniquely a manifestation of God and the very agent of God who somehow participates in God’s being. [2]

Jesus elicits the explicit confession of his messianic identity from the disciples. Peter is termed as blessed as he is seen as one who participates in the proleptic experience of the eschatological blessing of God.[3] The church is called out as a witnessing people to continually have this proleptic experience of the blessed eschaton. But many a times we realize that the acts and gestures of the church rarely have the eschatological bearings on them nowadays.

I’ve seen these things happening in my experiences in the mission field. Once, Dr. Thomas Mathew of the Christian Fellowship Hospital, Khariar Road, along his whole family visited us at the Kalahandi Mar Thoma Mission field. He was taken to a village congregation for the worship next Sunday. After the worship we moved around the village to interact with the people. Then someone came and pointed to a secluded shabby hut stood at a distance and said that a lunatic is chained there inside the hut. He turned to that direction and expressed his wish to visit the man. I was reluctant as I feared some violent responses from the man. But he moved on went very closer to the man, talked to him and prayed. At the time when we were about to leave he called in his wife and in a piece of paper that he could find in his pocket, he prescribed a medicine. And we sped away in our vehicles and I just forgot all those incidents as I had no faith at all in the possibility of any miracle happening. But about a month later when I visited Judaband (that’s the name of the village), I could see this man working in the paddy field with a spade. I was very eager to report this matter to Dr Thomas Mathew as I liked to put it as a big miracle by now. When I met him at Khariar Road a few weeks later; I shared about this miraculous happening. I expected a very excited and joyous response from the doctor. But he simply smiled and thanked God for the happenings. His expressions told me that he was very much believing in the possibility of that transformation. In my hind sight what I’m feeling today is that he was feeling the blessedness of the eschaton in a proleptic way.

It is not something achieved with the power of the Flesh and blood, but happens when someone deeply feels the presence of heavenly Father vibrant in our midst.

Messianic Community is called to operate the keys to the Kingdom of God

vv. 17-19 demands some intense engagement with the text for our devotion today as our theme for the day is, “One body and one baptism.”

It has at least four important aspects

·       Commissioning of peter

·       Saying about the church

·       Authority of the keys

·       Command to silence

In v. 17 we see Jesus commending Peter for being able to confess him as the messiah. For this was not revealed by flesh and blood, but by my Father in Heaven

v. 18 You are Peter and on this rock I will build my church; Hades will not overcome it

G. A. F. Knight (1960) interprets the rock as God-in-Christ felt and expressed by Peter. It is none other than the confessing Peter who is seen here as the rock, but as the representative of Christ. It is strength of his confession of Jesus as the messiah that makes him the rock. The rock imagery implies both stability and endurance. [4]

v. 19 I will give you the keys of the Kingdom of God; whatever you bind will be bound and whatever you loose will be loosed.

This verse has very clear resemblance with Rev 1: 18, where John at Patmos writes, “I died, behold I am alive forever, and I have the keys of Death and Hades.” Key symbolize authority.  But it is not about absolute authority. Peter’s authority expressed is not something absolute as we see in the early chapters of the Acts of the Apostles, it seems to be more negotiable especially in his relationship with apostles like Paul and in his role at the Jerusalem Council. The negotiability of the authority is to make the body of the messianic community more accommodative. The key when we consider Matthews gospel in its entirety is the authority to teach, disciple and baptize by proclaiming the Jesus tradition (Matthew 28: 18-20; All authority in heaven and on earth has been given to me. Go therefore and make disciples of all nations, baptizing them in the name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit). It is to speak on behalf of “heaven” to the people on earth. “Hades” is a usage developed in the inter-testamental period. It is synonymous with the realm of death. The church as an eschatological community will never die off or come to an end. In spite of the fact of death of Jesus and its martyrs the church will continue to live as an eschatological community.[5]  Church is called out to be the saints of every age and hence the community of saints cannot ever be destroyed.

Messianic Community Gathers Men and Women as God’s People into God's Reign through Baptism

Some scholars allege an anachronism of introducing the church in this passage as the church of Christ in that respect was yet to be formed. But yet the discussions on authority of the community take very legitimate grounding here. The reference is clearly not about ekklesia, which is a Greek term and the fact is that Jesus had never spoken in Greek. Scholars suggest the Aramaic equivalent of ekklesia as qahal.  Qahal in Hebrew means the community of the Lord/Yahweh. It does not signify an exclusive community that limits its membership to people of a particular ethnicity or religiosity; but implies a more broad imagination of the community of God.[6] What Jesus assembled was not a remnant in ethnic or racial terms but a people of God that is gathered from people of all walks of life. The point that needs special attention here is that the calling of God’s people into being demanded a decision or a baptism for the kingdom of God as announced and embodied in Jesus himself. Jesus extended this offer of a new baptism that is conceived beyond any kind of a ritualistic and fixed performance of it was more of sacramental nature signifying an individual’s or community’s total immersion in the will of God. In the early church baptism signified a broadening of the base of the “Community of the Lord” to include the gentiles. The choice of twelve disciples and the trouble that Jesus had taken to teach them and groom them as future apostles point to Jesus’ longing for the building up of a messianic community through this baptism. His prediction of his resurrection and the promise of his presence with the disciples in his future ministry are also indications of his contemplations on founding a messianic community.[7] It also gives us the picture of a self-conscious church as it moved towards the end of the first century.

Christian theology of Baptism understands it as regeneration and rebirth into the new life, and adoption as a child of God and the benefits conferred are believed to be forgiveness of sins, membership in the church, the gift of the Holy Spirit and inheritance of the Kingdom of God.[8] Thus baptism here turns out to be a key that opens a person to the reality of kingdom of God. Very many times baptism and conversion becomes a cause of contention and conflict for Christians in their relationship with the people of other faiths, as the ritualistic and doctrinal dimension of baptism is overemphasized at the cost of its sacramental dimension. The second Vatican Council describes the Church as the universal sacrament of salvation. Walter Buhlmann opines that the church does not preach the salvation as something but as a new relationship with God.[9] We need to invite peoples to this sacramental dimension of new relationship with God to enter the reality of the kingdom of God.

Are we the people who share in the proleptic experience of the blessed eschaton?

Are we the people who diligently operate the keys to the kingdom without absolutizing the power entrusted to us?

Are we the disciples who gather men and women for the Community of God through highlighting the sacramentality of baptism?

References

Buhlmann, Walbert. The Coming of the Third Church: An Analysis of the Present and Future of the Church. Translated by Ralph Woodhall and A. N. Other. Fifth ed. Maryknoll: Orbis Books, 1978. Reprint, 1982.

Hagner, Donald. Word Biblical Commentary: Matthew 14-28. Edited by Donald Hagner. Vol. 33B: Nelson Reference & Electronic, 1995.

Thomas, Owen C. Introduction to Theology. Serampore: Indian Theological Library, 1989.

---

[1] Donald Hagner, Word Biblical Commentary: Matthew 14-28, ed. Donald Hagner, vol. 33B (Nelson Reference & Electronic, 1995), 466.

[2] Ibid., 468.

[3] Ibid., 469.

[4] Ibid., 471.

[5] Ibid., 472.

[6] Ibid., 464,65.

[7] Ibid., 466.

[8] Owen C. Thomas, Introduction to Theology (Serampore: Indian Theological Library, 1989), 248.

[9] Walbert Buhlmann, The Coming of the Third Church: An Analysis of the Present and Future of the Church, trans. Ralph Woodhall and A. N. Other, Fifth ed. (Maryknoll: Orbis Books, 1978; reprint, 1982), 91.

"Nationalism" as terrorism

John 18: 33-38

V.33b “…Are you the King of the Jews?...”

The discourses on Nationalism can become powerful weapons at the hands of the power wielding elites of the country to silence the dissenting voices. Throughout his earthly ministry in Palestine Jesus was too vocal against all forms of unjust oppressions of the people, especially by the ruling class. The loud resonance of his voice, which assured the people of the Roman Palestine of the intimate indwelling of God in their struggles for liberation, was in fact a threat to the self aggrandizing agendas of the political and religious establishments at Jerusalem. They were searching for an opportunity to trap Jesus and stamp him as an anti-nationalist. The major accusation raised against Jesus by the Jerusalem power block was that he claimed to be the king of the Jews. This claim was projected as a challenge to the political authority of the Caesar. The nationalism discourses initiated and maintained in Palestine was very complex as it drew energy from both the Jewish expectation of Messiah and also the collaboration of religious leaders with the Roman Empire to consolidate their power over the Palestinian Jews. Jesus’ counter discourses of power of God to be manifested in the experiences of the kingdom of God were exposing the contradictions in the edifices of power of both the Romans and the elites of the Jewish society. Nationalism discourses here becomes weapons at the hands of the power wielding class to convict an innocent and daring man who was the voice of God, announcing nearness of God’s Kingdom for the poor and the immanence of God’s Judgement on the wicked elites.

Many of those men and women who keep a clear conscience to safeguard the human rights in the country feel that expressing dissent in today’s Indian socio-political context has become a perilous act as the dissenters can be easily stamped as anti-nationalists and terrorists. Here nationalism becomes an overarching ideology that demands the unwavering devotion of the citizens and coerces the imaginative freedom of individuals and groups.

Thought for the Day

What do we do when we see the line demarcating nationalism and terrorism fades out and ideologies are imposed neglecting political aspirations of people with difference?

Prayer

God of Power and Might, we seek strength from you to resist the impositions of terrorizing nationalist discourses. Help us to seek the welfare of all people of our country, who represent varied political and social ambitions. Amen 

“God of life, lead us to justice and peace”

“God of life, lead us to justice and peace”

Terrorism and Justice

Usually terrorism is defined in universalistic terms. And very many times such definitions obfuscate differences. As Ninan Koshy puts it “Ideologies associated with nationalism, revolution, religion and defense of the status quo have all inspired terrorism.” By seeing it as a monolith of intimidating activities initiated by particular groups of people, we fail to acknowledge the complexity, variety and extent of the discourses related to terrorism. Terrorism initiates discourses, which create “self/other” binaries influencing our understanding of the other; usually as the categorized ‘demonic other’ terrorists are imagined as people vying for death and destruction only. From this understanding of the ‘other’ emerges the normative response to terrorism. Most often the violence of terrorism is countered solely in military terms. Greater violence is unleashed in the “war against terror” both within and outside the country and ends up in the killings of more people than what terrorism has done. Christian response to terrorism involves engagements with the biblical insights of peace that surpasses common understanding of it as annihilating the different “other.” The biblical vision of shalom and justice may help us to see ourselves in continuity with the “other” and to feel the compelling need to be in peace with the “other.”

The violent Terror

Genesis 34: 25-31

V. 25 “…on the third day when they were still in pain, two sons of Jacob, Simeon and Levi, Dinah’s brothers, took their swords and came against the city unaware, and killed all the males.”

This passage talks about a terrorist attack heinously planned and violently executed in order to wipe out a people. The background is a love affair that springs up between Jacob’s daughter Dinah and a Hivite man, whose name is Shechem. Though it was a cross-cultural and cross-religious marriage, the man and his family appears to be responsible and committed to a long lasting relationship. But the prejudice about the Hivites by the Israelites plays an important role in seeing the former as the “other”, whom the Israelites need not to engage with. The discourses that sustain the Israelites exclusive communal identity also influence the response of Simeon and Levi to the offer of a responsible relationship between the two people. Under the disguise of friendship and interest in the relationship the sons of Simeon and Levi enter the city of the Hivites and kill all the male members of the community. It clearly depicts the terrorist ideology of wiping out the different other in order to advance the communal agenda of the terrorists. Terror is always violent, inhuman, gruesome and unjust. It perpetrates its violence on the ‘other’ by constructing and sustaining an ideology of hate of the ‘other.’ It involves the ideological remaking of the other as a demon to be opposed and defeated. The Hivite identity is generalized as the ‘evil other’ without any scope of any goodness expected from their part. The violent killings in such incidents are justified as the ‘cleansing acts.’

In the Indian contexts the Muslim identity is something always remade to suit the terror ideologies to systemically unleash the programme of terror on the people. They are demonized and the violence against their life and rights are justified. At the end of the story the Patriarch Jacob is also seen as living in fear; though he is surrounded by the twelve strong sons and other men. Violence and terror always beget violence, terror and insecurity.

Thought of the day

Are we able to respond positively to the offers of friendship to those people who are different from us? Do our prejudices play a role in defining our attitude towards people of different cultures and faiths?  

Prayer

God of Peace and Justice, we beseech your guidance in our interactions with people of other communities. Let your peace prevail in our coexistence.

Amen.

Mary: The Woman Disciple Who was Daring to Sit at the Feet of Jesus (Bhopal Conference of the Delhi Diocesan Sevika Sanghom 2012)

Mary: The Woman Disciple Who was Daring to Sit at the Feet of Jesus

Let me introduce the theme of this year’s annual conference by drawing insights from a familiar story narrated by the evangelist Luke about Jesus and the sisters of Bethany (Lk. 10: 38-42). We know that the sisters were Martha and Mary. Both were from almost the same background. They shared the same social, cultural and spiritual locations in the sense that the challenges that appeared in their lives in the Roman occupied Palestine were almost the same. As both belonged to the female gender, they were victims of multilayered oppressions and deprivations. The spiritual and material resources available for them to negotiate with the situations of life and the challenges therein were also the same.

But astonishingly the way the two perceive the challenges and respond to them differs a lot in its nature and ramifications. Here we need to differentiate between the “sight” and the “insight.” “Insight” is not merely more than “sight;” it is also foresight, after-sight and deeper-sight. It is the “sight” within the “sight.” There is an easily identifiable qualitative difference in the way a person with insight responds to the challenges of life as in the case of Mary in the story. Not only that but also there is a qualitative difference palpable in the way the challenges are perceived. In the story mentioned in Lk 10: 38ff Martha is seen as a person, who is moved immediately by the presence of Jesus to extend him a warm welcome and arrange for his happy stay in Bethany. Mary is nowhere in the picture when Martha rushes around with a burdened heart to serve Jesus. But Mary is presented in the next plot of the story as a person sitting at the feet of Jesus, curiously listening from Jesus. Was Mary lazy and evasive of household responsibilities? But then, why did Jesus praise Mary by saying that Mary chose the right part?

The problem may be the way they perceive the challenges of life. Martha’s perception of life and its challenges is very shallow and it could not pierce the surface level to reach the deeper levels of realities of life. Whereas, Mary is not frightened by the abounding household works and its demands; but is more concerned about the social realities outside and inside the household which deprive people including herself from living life in its fullness. Martha’s response is one of piety in the sense that she finds joy in simply showing reverence to Jesus. But for Mary it is far more important to share in Jesus’ vision of the worldly realities and comprehending God’s will in the midst of those realities. It is far more important to be a disciple or a follower of Jesus than remaining as a passive pious worshipper of him. Therefore it is imperative on all the faithful followers of Jesus to engage oneself in learning exercises and practices that make one a real disciple of Jesus. Sitting at the feet is not simply an act of thoughtless submission, but it in its figurative level of meaning connotes sharing in the faith and perception of Jesus. It is a meditative and reflective participation in the Movement (the Jesus Movement) initiated by Jesus in extending God’s reign to the ends of the earth. We see Mary sustaining herself in this movement outliving all the challenges of the time even up to the foot of the cross at Calvary.

 There are three equally important parts in the theme on which we need to deliberate by giving due emphasis to all; they are namely the “time”, the “challenges” and the “responses.”

What about our time? It is very complex in the sense that it generates a lot of apprehensions about the future that we as the church and communities going to share together. Violence against women increase, terrorism promotes mutual distrust, traditionalism and revivalism questions the right of women to express and so on. At the same time it gives us a lot of hope about tomorrow as life becomes more comfortable because of new inventions, because of the interventions made from some parts of the world to alleviate poverty, injustices in social relationships (gender discriminations), because of increasing freedom (in comparison with older days) we as women experience and so on. Therefore the time is an oxymoron of opportunities and crises.

What are the challenges?

The women across the globe cutting across the boundaries of religion, caste, colour and class are in need of emancipation in one way or other. In India the women are the most powerless, illiterate, undernourished, uninformed (in a world of information revolutions), violated against, unhealthy and so on. In almost all cultures in India a boy child is preferred over a girl child. Women coming to the leaderships ending up in the stereotyped male leadership modalities, the great vacuum within the church in particular and society in general in women leadership, the wide range of differences in women experiences (problems facing the women around the world are not the same everywhere), are all challenges experiencing in efforts to emancipate women.

What should be our response?

Weeping over the misfortunes?

Seeing crises as opportunities?

Women Fellowships and prayer-groups? Charity?

What used to be our responses in the past?

Can we think for a moment about a few women like Kandamma Varghese hailing from a very ordinary rustic background in Ayroor? As a young widow of 4 or 5 children she never wept over her fate, but thought of opening herself up to the painful realities that women of her time experienced. Her ministry as a founding leader of the Sevika Sanghom was a beautiful expression of her experiences of “sitting at the feet of Jesus.” 

Do you think that our ministries to the women today are patterned and lifeless? Do you think that it needs some compelling detours from the present patterned course to bring in some freshness?

What does it mean by sitting at the feet of the Lord in our times?

Hope all may meditate over the theme and get prepared to participate in the discussions during the conference.

Meditation on a Text of the Mar Thoma Eucharistic Liturgy

Meditation on a text of Qurbana Taksa

Third Blessing

P.      May the grace and Mercy of the Holy and Glorious Trinity, Uncreated, Self Existent, Eternal, Adorable and One in essence be with you all forever.

C.      And with you also. O Holy and Glorious Trinity, have mercy on us.

P.      Holy things for holy people

C.      Holy is the One Father, holy is the one Son, holy is the one Spirit

P.      The one Holy Father who created the world in his mercy is with us

C.      Amen

P.      The one Holy Son, who saved it by his precious passion is with us

C.      Amen

P.      The one living Holy Spirit, who perfects and fulfils all that is and that has been, is with us. May the name of the Lord be blessed as in the beginning both now and forever

C.      Amen

The portion from the taksa (Eucharistic Liturgy) selected for our meditation is an important part of the celebration of Holy Qurbana. Qurbana reenacts the whole event of incarnation one by one including virgin birth, baptism, salvific ministry, crucifixion, death, burial and resurrection of Jesus. By this time through the celebration, the worshippers come across all these aspects of incarnation and now feel the immanence of God’s presence in their life.

This part starts with the blessing. The word blessing is translated from the Syriac root word Rooshma. It means seal; and a seal in turn is an assurance of God’s grace and protection. All the four rooshmas, in the celebration of the Holy Communion point to this aspect of assurance of God’s protection and care to all the believers and moreover to the whole creation.

It is also a place where the 'communion' aspect of the Qurbana is highlighted. As God in three persons is a community that shares the core of their being and yet respects the distinctiveness of the persons, the communion is graciously extended to the world that God has created through the rooshma. The worshipper is invited to experience God as the Trinitarian Communion. God is experienced as the Creator, Redeemer and Sustainer of the whole created order. Playing through these differing roles in relationship with the creation God makes Godself an immanent reality, who participates in the ebb and flow of the lives of all believers.

Holy things for Holy people

“Holy things for Holy people” is also mentioned as the "words of administration."

Thus the “words of administration” is uttered by the priest as he lifts the elements up. What does it signify by the act of lifting up? Lifting up in John’s gospel talks about the crucifixion and further glorification of Jesus. Many a times Jesus in John’s gospel talks about this inevitability of lifting up of his life. Lifting up is done to symbolize the yearning of the believer to be lifted into the likeness of the glory of the lifted up Jesus.

Who can be Holy?

Is it a communication of the norm to participate in the communion? It is more than that. By the words of administration what is meant is that the table is ready for the believers to come and commune. It is not by the worth of the worshipper that he/she is enabled to be part of this communion. But it is because of the gracious extension of this communion by God to all. Holiness here is understood as contagious and it spreads from God as one comes, realizes and accepts the Communion that God extends in God’s love for the world. The dialectic tension that exists perennially between the Holiness of God and the human struggle to approximate that holiness is beautifully dealt here in these prayers. Christ event is already enacted through various acts, prayers and chants, now the believer is invoked to a level of high alert and consciousness to experience the immanence of God that is to be experienced through the blessed Holy Elements (bread and wine).

The third rooshma is a trinitarian blessing through which the attributes of the trinity as One in essence, Holy, Glorious, Eternal, Adorable etc are communicated to the worshipper.

Worship is also an experience where the expectation of God about the worshipper is also expressed. Worshipper is invited to grow into the likeness of God’s holiness. Here the response of the believers to that of the words of administration is, “Holy is the one Father, holy is the one Son, holy is the one Spirit.” By this response the worshipper reaffirms the initiatives God takes through Son and Holy Spirit to redeem and perfect the creation. What is affirmed is the faith that without the initiatives of God through Jesus and Spirit none can experience holiness and salvation. The invitation is to a perichoretic communion. 

Perichoresis in eastern theological thinking is the thought that expresses the communion of the trinity. The main emphasis of this thought is all about the oneness that this communion is expressing, but at the same time it respects the freedom of each person in the trinity to express itself distinctively. God wants the communities on earth to be organised in the fashion of this Trinitarian communion. Therefore the third blessing and the prayers that follow together carry the divine intention to see the world as one in unity of God, Church and the Creation. The Holy Qurbana celebrates Christ Jesus as the extension of God’s Trinitarian communion to the world that became unworthy of that holy fellowship by the sinful human interferences.

John 17 speaks about the unity of the church and further the whole world. “…so that they may be one as we are one (Jn 17:11b).” As you, Father, are in me and I am in you, May they also be in us… (Jn. 17:21)” The divine intention for unity expressed in these biblical passages are beautifully articulated through these prayers in the taksa. Here worship becomes an experience of being welcomed to the trinitarian communion inspiring the worshippers to live for the unity of the world spreading across all discriminating divisions of God’s creation.

ദൗത്യവും സുവിശേഷീകരണവും പൊതുസാക്ഷ്യത്തിലേക്ക് (Mission and Evangelism: Towards a Common Witness)

ദൗത്യവും സുവിശേഷീകരണവും പൊതുസാക്ഷ്യത്തിലേക്ക് 

(Mission and Evangelism: Towards a Common Witness)1. 

1. ആമുഖം 

മിഷൻ , ഇവാഞ്ചലിസം, സാക്ഷ്യം എന്നീ പദങ്ങൾ ക്രൈസ്തവ സഭയുടെ ദൗത്യദർശനത്തിന് സമഗ്രത നല്കുന്ന പരികല്‌പനകളാണ്. അവ പരസ്പരപൂരകങ്ങളായ കാഴ്ചപാടുകൾ  നല്കുന്നതോടൊപം ദൗത്യ സംബന്ധിയായ ദൈവശാസ്ത്ര ചിന്തകളിൽ അഭേദ്യമായ ഒരുമയായി  നിഴലിക്കുന്നു. സഭകൾ പരസ്പരം ഇഴകുന്ന എക്യുമെനിക്കൽ വേദികളിൽ ഇവയെ സംബന്ധിക്കുന്ന പൊതുസമ്മത തത്വങ്ങൾ ഉരുത്തിരികയും അത് ദൗത്യ സരണിയിൽ പുതിയ ദിശാബോധങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഈ ലേഖനം മാർത്തോമ്മാ സഭയിൽ കഴിഞ്ഞ നൂറ്റാണ്ടിൽ സംഭവിച്ച് മിഷൻ ദർശനത്തിൻറെ വികാസത്തെ സഭകളുടെ എക്യുമെനിക്കൽ കൂട്ടായ്മകളിൽ  നടന്നിട്ടുള്ള മിഷൻ  സംവാദങ്ങളുമായി ബന്ധിപ്പിച്ച് രേഖപ്പെടുത്താനുള്ള ശ്രമമാണ്.

2. മിഷൻ , ഇവാഞ്ചലിസം: പദാവലികളും അർത്ഥോക്തികളും 

കഴിഞ്ഞ നൂറ്റാണ്ടിന്റെ പൂർവ്വാർത്ഥം  വരെ  "മിഷൻ " എന്ന പദം  അർത്ഥമാക്കിയത് സഭയുടെ ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ അതിരുകൾ മുറിച്ച്  സഭയ്ക്ക് ഇതരമായ  ഇടങ്ങളിലേക്ക്  അതിനെ വ്യാപിപ്പിക്കുന്ന അനുഭവമായാണ്.  Johannes Verkuyl ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ  പരിഗണനകൾ  കണക്കിലെടുത്ത് "ഇവാഞ്ചലിസം " എന്നത് നാമമാത്രരായ ക്രൈസ്തവരെ ക്രിസ്തീയ അനുഭവങ്ങളുടെ  കാതലിലേക്ക് വീണ്ടെടുക്കുന്ന, ക്രൈസ്തവ ലോകത്തിന്റെ അതിരുകൾക്കുള്ളിൽ നടക്കുന്ന, പ്രവർത്തനങ്ങളായും; മിഷൻ  എന്നത് ക്രിസ്തീയ വിശ്വാസത്തിന്റെ പ്രചുരതാർത്ഥം അതിരുകൾക്ക് പുറത്തുള്ള ക്രൈസ്തവേതര ലോകത്തേക്ക്  എത്തിപ്പെടാനുള്ള ശ്രമങ്ങളായും വിവേചിച്ച് മനസ്സിലാക്കുന്നതിനെപ്പറ്റി പറയുന്നുണ്ട്. 1960-കളിൽ വിമോചന ദൈവശാസ്ത്രത്തിന്റെ ചുവട് പിടിച്ച് "മിഷൻ" സഭയുടെ സാമൂഹികവും രാഷ്ട്രീയവുമായ പ്രതിബദ്ധതകളെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്ന വിശാലമായ ദൗത്യദർശനമാണെന്നും ; ഇവാഞ്ചലിസം അതിനുള്ളിലെ അനിവാര്യമായ ഒരു ഘടകമായതിനാൽ അത് മിഷൻ  എന്നാ വിഭാവനയ്ക്കുള്ളിൽ ഉൾപ്പെടുന്ന താരതമ്യേന ഇടുങ്ങിയ സങ്കൽപ്പമാണെന്നും ഒരു വിഭാഗം വാദിച്ചു. 1968-ല ഉണ്ടായ Church  Growth Movement 'മിഷൻ' സമൂഹിക സേവനത്തിന് അമിതമായ ഊന്നൽ കൊടുക്കുന്ന വ്യതിചലനമാണെന്നും, എന്നാൽ ഇവാഞ്ചലിസം അതിനെ അതിന്റെ നിർമ്മലമായ  ഉദ്ദേശ്യങ്ങളിലേക്ക്  തിരികെ കൊണ്ടുവരുന്ന സമഗ്രമായ ചിന്തയാണെന്നും വിവക്ഷിച്ചു. ഇവിടെ ഇവാഞ്ചലിസം ഒരു വിശാലമായ പരികൽപ്പനയും "മിഷൻ  താരതമ്യേന ഇടുങ്ങിയ സങ്കൽപ്പവുമായി മാറി . എന്നാൽ 1980- കളായപ്പോഴേക്കും; മിഷനും ഇവാഞ്ചലിസവും ക്രിസ്തീയ ദൗത്യത്തിന് സമഗ്രത നല്കുന്ന പരസ്പരപൂരകങ്ങളായ രണ്ട് മാനങ്ങളാണെന്ന് ഏറെക്കുറെ തർക്കങ്ങളില്ലാതെ അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടു. മിഷനും ഇവാഞ്ചലിസവും സഭയുടെ ദൗത്യത്തെ വിശദീകരിക്കുന്ന ചരിത്രപരവും പരസ്പര പൂരകങ്ങളുമായ രണ്ട് കൽപ്പനകളാണ്.  നിന്ന് വേറിട്ട്  മറ്റൊന്നിന് നിൽനിൽപ്പില്ലെന്ന്  ബോഷ് വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട് (Bosch 1991, 416). ജിർമ  ബെക്കെലെ എന്നാ ആഫ്രിക്കൻ മിസ്സിയോളജിസ്റ്റ് ഈ പരസ്പരപൂരകതയെപ്പറ്റി എഴുതിയിരിക്കുന്നത് ശ്രദ്ദേയമാണ്:

Mission originates with God, and it refers to the total task of the church-sent in its very being into the world, where evangelism is the heart of that task... just as human body cannot exist without heart, mission has no life without evangelism (Girma Bekele 2011, 96)

  1982 - ൽ  ഉണ്ടായ Mission and  Evangelism: An Ecumenical Affirmation എന്ന പൊതുധാരണാ പത്രിക ഇവ രണ്ടും ക്രിസ്തീയ ദൗത്യത്തിന്റെ  അവിഭാക്തമായ മാനങ്ങളാണെന്ന് തറപ്പിച്ച് പറഞ്ഞു. തുടര്ന്നു നടന്ന കത്തോലിക്ക, എക്യുമെനിക്കൽ, ഇവാഞ്ചലിക്കൽ, കരിസ്മാറ്റിക്ക് കൂടിവരവുകൾ എല്ലാം തന്നെ മിഷനും ഇവാഞ്ചലിസവും  പരസ്പര പൂരകങ്ങളായ മാനങ്ങളാകുന്ന ക്രിസ്തീയ ദൌത്യത്തിന്റെ സമഗ്രമായ ദർശനത്തെ അടിവരയിട്ടിട്ടുണ്ട്.

3. ദൗത്യത്തെക്കുറിക്കുന്ന ദൈവശാസ്ത്രപരമായ ചിന്താപദ്ധതികളുടെ വികാസം: ഒരു നിരീക്ഷണം 

എഡിൻബറോയിൽ 1910-ൽ സംഘടിപ്പിക്കപ്പെട്ട അഖില ലോക മിഷനറി സമ്മേളനത്തിൽ ദൗത്യം (mission) സഭയ്ക്ക് ബാഹ്യമായ "അപരിഷ്കൃത", "അക്രൈസ്തവ" ലോകത്തേക്കുള്ള അജയ്യമായ (triumphal) ഒരു മുന്നേറ്റമായാണ് ചിത്രീകരിക്കപ്പെട്ടത്. 19-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഏറെക്കുറെ പൂർണ്ണമായും സുവിശെഷീകരണത്തിന്റെ ലക്‌ഷ്യം വ്യക്തിയുടെ അഥവാ ആത്മാവിന്റെ രക്ഷയും സഭയുടെ സംഖ്യാപരമായ വളര്ച്ചയും ഊന്നിയുള്ളതായിരുന്നു. 1928-ല സമ്മേളിച്ച അന്താരാഷ്ട്ര മിഷനറി കൗൺസിലിന്റെ (IMC) ആദ്യ കൂടിവരവിൽ ക്രിസ്തീയ സാക്ഷ്യം (evangelism) പ്രദേശികമായ ജീവിതത്തിന്റെ ചുറ്റുപാടുകളെ പരിഗണിക്കയും ഇതര മത വിശ്വാസങ്ങളോട് സൃഷ്ടിപരമായി ഇടപെടുകയും ചെയ്യണമെന്ന് സമർത്ഥിച്ചു (Hedlund 1993, 68). 1950 കളോടെ സാക്ഷ്യം എന്നത് സഭാകേന്ദ്രിതമായ വളര്ച്ച എന്നതിൽ  നിന്നും ലോകം കേന്ദ്രമാകുന്ന നന്മയുടെ വളർച്ച  എന്ന തിരിച്ചറിവി ലേക്ക്   വഴി മാറി. 1965-ൽ രണ്ടാം വത്തിക്കാൻ കൗൺസിൽ സഭ ദൈവം ലോകത്തിനായൊരുക്കുന്ന രക്ഷയുടെ കൗദാശിക അടയാളമാണെന്ന് സമർത്ഥിച്ചു. സഭയുടെ ദൗത്യം രക്ഷയുടെ ലോകത്തിലേക്കുള്ള അനുസ്യൂതമായ നീക്കത്തിന്റെ സാക്ഷ്യമാണെന്നും പറഞ്ഞു വച്ചു. 1968-ൽ Uppsala Assembly മിഷൻ  മനുഷ്യ ജീവിതത്തിന്റെ സമസ്ത അനുഭവങ്ങളുടെയും ആധികാരികമായ ആവിഷ്കാരത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്ന ശുശ്രൂഷകളും സേവനങ്ങളുമാണെന്ന് പ്രസ്താവിച്ചു. 1980 കളിൽ ദൗത്യത്തിന്റെ ലാക്ക് മനുഷ്യർ  മാത്രമല്ല, സർവ്വ  സൃഷ്ടിയും  കൂടി ഉൾപ്പെടുന്നതാണെന്നുള്ള ഊന്നൽ കൂടി ഉണ്ടായി. 2000-ന്  ശേഷമുള്ള ശക്തീകരണം സർവ്വ  സൃഷ്ടികളുടെയും നീതിയും, സമാധാനവും,   സമഗ്രതയും  എന്നുള്ളതായിരുന്നു.

4. സാക്ഷ്യത്തെ കുറിച്ചുള്ള വേദപുസ്തക ദർശനം 

മനുഷ്യന്  നല്കപ്പെടുന്ന കാര്യവിചാരകത്വം ദൈവത്തിന് സൃഷ്ടിയുമായുള്ള  ബന്ധത്തിലുള്ള കർതൃത്വത്തെയും  കരുതലിനെയും തന്റെ ഇടപെടലുകളിലൂടെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കാനുള്ള വിളിയാണ് (ഉൽപ്പ. 1:28, 2:15). പഴയ നിയമത്തിൽ ദൈവവിളികളുടെയെല്ലാം അകക്കാമ്പായി ലോകത്തിന് വെളിച്ചമാകുക എന്നാ ലക്‌ഷ്യം ഉള്ളടങ്ങിയിട്ടുണ്ട് (ഉൽപ്പ. 12: 1-2). യിസ്രായേൽ മക്കളുടെ ജൂബിലി ആചരണത്തെപ്പറ്റിയുള്ള ദർശനം ദൈവജനം എന്ന നിലയിൽ, പൊതു ഇടങ്ങളിൽ ദൈവനീതിയുടെ സാക്ഷികളാകാനുള്ള ദൈവവിളിയെയാണ് ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നത് (ലേവ്യ. 25). പ്രവാചക പാരമ്പര്യത്തിൽ, സാക്ഷ്യം സാമൂഹിക ബന്ധങ്ങളിൽ ദൈവനീതി സ്ഥാപിക്കുന്നതിനുള്ള ദൈവത്തിങ്കലേക്കുള്ള തിരിയലായും, സാമൂഹിക വ്യവസ്ഥിതികളിലുള്ള  ഇടപെടലുകളായുമാണ് വിഭാവന ചെയ്യുന്നത് (ആമോ. 5: 15). പുതിയ നിയമത്തിൽ സൂചിപ്പിച്ചിട്ടുള്ള, 200 തവണയിലധികം ആവർത്തിക്കുന്ന, martus, marturia, marturein (Greek) എന്നീ പദങ്ങളെല്ലാം തന്നെ ക്രിസ്തുവിലുള്ള വിശ്വാസത്തിന്റെ പരസ്യമായ പ്രഘോഷണമാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത് (Durrwell 1980:121). സൃഷ്ടിമേലുള്ള ക്രിസ്തുവിന്റെ കർത്തൃത്വത്തിന്റെയും ക്രിസ്തുവിലൂടെ സാധ്യമാകുന്ന രക്ഷയുടെയും പൊതുവായ പങ്കിടലാണ് പുതിയ നിയമ രചനകളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ 'സാക്ഷ്യം' (marturein) കൊണ്ടർത്ഥമാക്കുന്നത്. 
ബിഷപ്പ് Newbigin ക്രിസ്തീയ സാക്ഷ്യത്തെ കേവലമായ മതപരിവര്ത്തന ശ്രമങ്ങളിൽ (proselytism) നിന്നും വേർതിരിച്ച് കാണുന്നതിന് ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. കേവലമായ മതപരിവര്ത്ത്തനം മനുഷ്യരുടെ മുൻകൈ പ്രവർത്തനവും  പദ്ധതികളുമാകുമ്പോൾ സാക്ഷ്യത്തിന്റെ പ്രേരകനും നായകനും ദൈവത്തിന്റെ പരിശുദ്ധാത്മാവാണ് എന്നദ്ദേഹം സമർത്ഥിക്കുന്നു (Newbigin  1980, 158). കേവലമായ മതപരിവർത്തന ശ്രമങ്ങളിൽ 'അകം'-'പുറം' എന്നീ വ്യതിരേകങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുകയും അവയുടെ അനന്തര ഫലമായി പുറത്തുള്ളവർ ബഹിഷ്കൃതരായി എണ്ണപ്പെടുന്ന സവിശേഷ കൂട്ടായ്മകൾ (Exclusive  Communities)  സംഘടിതമാകുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട്. എന്നാൽ സാക്ഷ്യം ഇതിൽ നിന്നും വിഭിന്നമായി വിശ്വാസത്തിന്റെ പങ്കിടലിലൂടെ പൊതു സമൂഹത്തിന്റെ ജീവിത നിലവാരവും അന്യോന്യ ബന്ധങ്ങളുടെ ഊഷ്മളതയും വർദ്ധിപ്പിക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. സാക്ഷ്യത്തിന്റെ അടിത്തറ മാനവരാശി ഉൾപ്പെടുന്ന ആകമാന സൃഷ്ടിയുടെ വീണ്ടെടുപ്പാകയാൽ യുഗാന്ത്യപരവും നിത്യവും വരുവനുള്ളതിന്റെയുമായ മാനങ്ങൾ അതിനുണ്ട്. സഭ സദാ കർതൃസ്ഥാനത്തും (subjective position) ബാഹ്യലോകം ലക്ഷ്യസ്ഥാനത്തുമായി (objective  position) നിർണ്ണയിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള ഇടപാടുകളായിട്ടല്ല  വേദപുസ്തകം സാക്ഷ്യത്തെ കാണുന്നത് (Durrwell 1980, 123). കൊർന്നല്യോസിന്റെ മാനസാന്തരം സഭയുടെ കർതൃത്വനിലയുടെയും (subjective position)  അത് പുലര്ത്തിയിരുന്ന കാഴ്ച്ചപ്പാടുകളുടെയും രൂപാന്തരമായിരുന്നുവെന്ന്  അപ്പോസ്തോലന്മാരുടെ പ്രവർത്തികൾ രേഖപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട് (അപ്പോ. പ്രവ. 10: 9). ഈ ആശയമാണ് രൂപാന്തരപ്പെടുന്ന സാക്ഷ്യം (transforming  mission) എന്ന ആശയത്തിലൂടെ Bosch  മുന്നോട്ട് വയ്ക്കുന്നത്. സാക്ഷ്യം അതിന്റെ നിർവ്വഹണ നടപടികളിൽ നിന്നും ആര്ജ്ജിക്കുന്ന അറിവുകളുടെ വെളിച്ചത്തിൽ നിരന്തരം രൂപപ്പെട്ടു കൊണ്ടിരിക്കണം. 

Refrence:
Bekele, Girma. The in-between People: A Reading of David Bosch through the Lens of Mission History and Contemporary Challenges in Ethiopia. Eugene: Pickwick, 2011.

Bosch, David J. Transforming Mission: Paradigm Shifts in Theology of Mission. New York: Orbis, 1991.

Durrwell, F. "Christian Witness: A Theological Study." International Review of Mission 69, no. 274 (April, 1980): 121-34.

Hedlund, Roger E. Roots of the Great Debate in Mission: Mission in Historical and Theological Perspectives. Bangalore: Theological Book Trust, 1993.

Newbigin, Lesslie. "Common Witness and Unity." International Review of Mission 69, no. 24 (1980): 158-60. 8

Verkuyl, Johannes. Contemporary Missiology: An Introduction. Translated by Dale Cooper. Grand Rapids: William B. Eerdmans, 1978.

WCC. "Mission and Evangelism-an Ecumenical Affirmation." International Review of Mission 71, no. 284 (October, 1982): 427-51.

Malankara Mar Thoma Syrian Church. Constitution. Tiruvalla: The Mar Thoma Syrian Church of Malabar, 2014.

Mar Aprem. “Mar Thoma Church: Tradition and Modernity.” In The Mar Thoma church: Tradition and Modernity: A Festschrift in Honour of The Most Rev Dr Joseph Mar Irenaeus Suffragan Metropolitan, 59-70. Tiruvalla: The Mar Thoma Syrian Church of Malabar, 2000.

Mar Theodosius. “Heritage and Development in the Mission of the Mar Thoma Church.” In Heritage and development in the Mission of the Church: A Festschrift in Honor of His Grace the Most Rev Dr. Joseph Mar Thoma Metropoitan. Edited by M. J. Joseph et.al. Thiruvalla: The Mar Thoma Syrian Church of Malabar, 2011.

MTEA, Mar Thoma Suvisesha Sanghaththinte Charithraththilekku Oru Ethinottam (Malayalam), Special Volume on the occasion of MTEA’s 75th anniversary, 1963.

Thomas, Alex. A History of First Cross-Cultural Mission of the Mar Thoma Chruch 1910-2000. Delhi: ISPCK, 2007.

Luke 18: 31-34

നന്മയുടെ ശുശ്രൂഷയിലേക്കുള്ള ദൈവവിളി 

ലൂക്കോ. 18: 31-34 

"ഇതാ നാം യെരുശലേമിലേക്ക്  പോകുന്നു; മനുഷ്യപുത്രനെക്കുറിച്ച് പ്രവാചകന്മാർ എഴുതിയിരിക്കുന്നതെല്ലാം നിവൃത്തിയാകും ." (വാ. 31)

ലൂക്കോസിന്റെ സുവിശേഷത്തിൽ യേശു തന്റെ പീഢാനുഭവത്തെയും കുരിശുമരണത്തെയുംപ്പറ്റി  നടത്തുന്ന മൂന്നാമത്തെ ദീർഘദർശനമാണ് ഈ ഭാഗത്ത് പ്രതിപാദിക്കുന്നത്. യെരുശലേമിലേക്കുള്ള തന്റെ യാത്ര ഒഴിച്ചുകൂടാൻ പറ്റാത്ത അനിവാര്യതയായി യേശു തിരിച്ചറിയുന്നുണ്ട്. പിതാക്കന്മാരാൽ ഏൽപ്പിക്കപ്പെട്ടതും പ്രവാചകന്മാരാൽ മുൻനിയമിക്കപ്പെട്ടതുമായ ശുശ്രൂഷയിൽ തന്റ്റെ ശിഷ്യന്മാർക്ക്  മുൻപേ നടക്കേണ്ടത് ഒരു  അനിവാര്യതയായി യേശു കാണുന്നുണ്ട്.

കുരിശിൻറ്റെ  വഴിയെ മുന്പെ നടക്കുന്ന ദൗത്യം 

നന്മയുടെ വർദ്ധനവിന്റെ ശുശ്രൂഷയിൽ കുരിശ് അനിവാര്യതയാണ്; ഒഴിച്ചു കൂടാൻ  പറ്റാത്ത പാനപാത്രമാണ്. ഈ  യാത്രയിൽ യേശു ശിഷ്യന്മാർക്ക്  മുമ്പായി നടക്കുന്നു; അവൻ ഏൽപ്പിക്കപ്പെടുന്നു (ശിഷ്യർ രക്ഷപെടുന്നു); അവൻ ക്രൂശിക്കപ്പെടുന്നു ( ശിഷ്യർ വാതിലടച്ചിരിക്കുന്നു). അവൻ ഉരിർത്തെഴുന്നേൽക്കുന്നു; ഭയവിഹ്വലരായ ശിഷ്യന്മാർക്ക് തന്നെത്തന്നെ ഉത്ഥിതനായി  വെളിപ്പെടുത്തുന്നു. അടഞ്ഞ മുറിയിലും എമ്മവുസിലേക്കുള്ള വഴിയിലും "ഞാൻ നിങ്ങൾക്ക് മുന്പായി ഗലീലിയിലേക്ക് പോകുന്നു" എന്ന  ഉറപ്പ് അവർക്ക്  നല്കുന്നു. അവൻ അവരുടെ സങ്കടങ്ങളും ആശങ്കകളും പങ്കു വയ്ക്കുന്നു . ക്രിസ്തു ഉയിർപ്പിന്റെ  പ്രതീക്ഷയിലേക്ക് അവരുടെ തളർന്ന  ബോധത്തെ തിരികെ കൊണ്ടു വരുന്നു. അവൻ അപ്പമെടുത്ത് വാഴ്ത്തുമ്പോൾ അവർ തിരിച്ചറിയുന്നു അവനിപ്പോഴും തങ്ങൾക്ക് മുമ്പായി ഗലീലിയിലേക്ക് നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. അവരുടെ സാക്ഷ്യം ശ്രദ്ദേയമാണ്, "അവൻ നമുക്ക് മുമ്പായി ഗലീലിയിലേക്ക് പോയിരിക്കുന്നു. " യേശുവിനെ അവന്റെ യാത്രയിൽ എത്തിപ്പിടിക്കാനുള്ള ശ്രമമായി ശിഷ്യരുടെ ജീവിതം സാക്ഷ്യമായി രൂപാന്തരപ്പെടുന്നു. വേദനകളുടെയും, പോരായ്മകളുടെയും, ശൈഥില്യങ്ങളുടെയും ഗലീലിയിലേക്ക് അവൻ ഇന്നും നമുക്ക് മുന്പായി യാത്ര ചെയ്യുന്നു.

വരമ്പുകളെ മറികടകുന്ന  സ്നേഹത്തിൻറെ ശുശ്രൂഷ

സർവ്വ സൃഷ്ടികൾകും വിവേചനമില്ലാതെ നന്മ വിളമ്പുന്ന  ശുശ്രൂഷയിലേക്കാണ് ദൈവം നമ്മെ വിളിക്കുന്നത്. ഉത്പ. 1: 24-31 വരെ മനുഷ്യന്റെ സൃഷ്ടിയുടെയും  നിയോഗത്തിന്റെയും  വിവരണമാണ്.  സർവ്വസൃഷ്ടികളുടെയും ക്ഷേമത്തിന്റെ കാവൽ  മനുഷ്യകുടുംബത്തിന് നല്കപ്പെടുന്നു. അപ്പോ. പ്ര. 10: 9-16 അതിരുകൾ  ബാധകമാകാത്ത സ്നേഹം പകരുന്ന ശുശ്രൂഷയിലേകുള്ള ആദിമ സഭയുടെ ദൈവവിളിയെയാണ് കുറികുന്നത് .  പത്രോസിനുണ്ടാകുന്ന ദർശനം ജീവന്റെ പരസ്പര ബന്ധിതമായ നിലനില്പ്പിനെയും സമത്വഭാവത്തെയുമാണ്  സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. ജാതിയുടെയും വംശീയതയുടെയും അതിർവരമ്പുകൾക്കപ്പുറത്തേക്ക്  ദൈവസ്നേഹം നീട്ടി നല്കുന്ന ശുശ്രൂഷയാണ് ദൈവം സഭയെ ഭരമേൽപ്പിക്കുന്നത് എന്ന്  പത്രോസും കൂട്ടരും മനസ്സിലാക്കുന്നുണ്ട്. കുരിശ് അനിവാര്യമായ അനുഭവമാകുന്നത്  പിതാവിന്റെ ഇഷ്ടത്തിന് വിധേയപ്പെട്ട് മനുഷ്യനിർമ്മിത അതിരുകൾക്കപ്പുറത്തേക്ക് സ്നേഹത്തിന്റെ സാക്ഷ്യം നിർവ്വഹിക്കുന്നത് കൊണ്ടാണ് . 

ക്രിസ്തുവിനെ സുഗ്രഹമായ അനുഭവമാക്കുന്ന ശുശ്രൂഷ 
യേശുവിന്റെ  ശുശ്രൂഷയെ മനസ്സിലാക്കുന്നതിൽ ശിഷ്യന്മാർ തുടരെ പരാജയപ്പെടുന്നുണ്ട്. യേശു രാജാവാകുന്നതും അവന്റെ അധികാരം പങ്കിട്ടാനന്ദിക്കുന്നതും അവർ സ്വപ്നം കാണുന്നുണ്ട്. ഈ വൈകാരികസ്ഥിതിയിൽ താൻ പിടിക്കപ്പെടുമെന്നും യഹൂദമത നേതൃത്വം തന്നെ ക്രൂശിക്കാൻ ഏൽപ്പിക്കുമെന്നുമുള്ള യേശുവിന്റെ വാക്കുകൾ അവർക്ക് ഉൾക്കൊള്ളുവാൻ സാധികുന്നില്ല. യേശുവിന്റെ ജീവിതവും, ദർശനവും, ശുശ്രൂഷകളും അവർക്ക് എന്നും ദുർഗ്രഹമായിരുന്നു എന്ന്  സുവിശേഷങ്ങളിൽ നാം വായിക്കുന്നുണ്ട്. ശിഷ്യന്മാരുടെ പരാജയാനുഭവങ്ങൾ തന്റെ വായനക്കരുടെയും അനുഭവമാകാനുള്ള അപകട സാദ്ധ്യത  സുവിശേഷകൻ  ദർശിക്കുന്നുണ്ട്. യേശുവിന്റെ ശിഷ്യന്മാരെന്നവകാശപ്പെടുമ്പോഴും അവൻ നമുക്കിന്നും ദുർഗ്രഹനായി തുടരുന്നു. കുരിശിലേക്ക് നടക്കുന്ന യേശു പാപത്തിന്റെ മഹാ ആഘാതങ്ങളെ തന്റെ ശരീരത്തിലേക്ക് ഏറ്റെടുക്കുകയാണ്. തനിക്ക് നേരിടുന്ന പിഢയും, മരണവും, തള്ളിപ്പറയലും എല്ലാം ഏറ്റെടുക്കുന്ന സഹനം അത്ഭുതകരമാണ്. മനുഷ്യരിൽ നിന്നും മനുഷ്യരിലേക്ക് വ്യാപരിക്കുന്ന പാപത്തിന്റെ പരിക്രമണത്തെ തന്റെ മരണം കൊണ്ടവൻ പിടിച്ച് നിർത്തുകയാണ്. ക്രിസ്തു ശിഷ്യരുടെ മരണാനുഭവങ്ങളെ വരിക്കുവാനുള്ള മനസ്സൊരുക്കത്തിലാണ് ക്രിസ്തു വീണ്ടും ജീവിക്കുന്നത്. 
ക്രിസ്തു ഇന്ന് നമുക്ക് ദുര്ഗ്രഹമായ നിഗൂഢതയാണോ? അതോ അനുകരണത്തിനായി നമ്മെ വെല്ലുവിളിക്കുന്ന ദൈവിക നന്മകളുടെ ഏറ്റവും ലളിതമായ ആവിഷ്കാരമാണോ? ഗുരു നമുക്ക് മുൻപേ നടന്ന് പോകുന്നു; അനുഗമനത്തിന്റെ ശക്തിക്കായി നമുക്ക് പ്രാർത്ഥിക്കാം.